Bitişik Atış
Eşcinsel olduğu için, aile içinde verilen hükümle öldürülmesine 
karar verilen ve direnç göstermesin diye amcasının ellerini tutup, 
babasınınsa başına silahla tek el ‘bitişik atış’ yaparak öldürdüğü, 
cesedi yol kenarına bırakılan 17 Yaşındaki Roşin Çiçek için. 

     
I.

ben hep vardım bastır içini – içeri bastır
bir karşılığım yoktu, sakalımı kazıdım etime indim

dünyadan beri burada yok gibi durmanın
dünya varken yok gibi durmanın
karşıda yaratılmanın pek kazancı yok
siyah giymenin, iç çekmenin, geri gelmenin
yalnız adı var bunların, dışarı itilmenin 

bütün bunlarla çok ilgilendim
yumruğun havada bıraktığı çukurla, küçük diliyle insanın
üzülmedim delirdim – bütün boynum morardı taksim’de
suya dayanıklıydım, on yılda geçtim kendimi 
dünya biraz değişti, anadolu kurtulamadı kendinden

ben hep vardım
inkâr edersen güleriz, yedi ceddin içindeyim
senin sarıklı ecdadın sürsün fermanını sağdan sola
yüzüme gözüme sürsün lan payitahta bir namlu sürsün
ben üzülmem korkmam bunları aldılar benden
inkârdan yapıldım yani inkâr edilemem





II.

çitimi kendim çevirdim, böyle dümdüz sökülsem yeter
aklım uzadı, tırnaklarımda birikene inanıp soyundum
insan son kez aynaya bakarken ne görebilir dedim
son olduğunu biliyorsa ne görebilir ki dedim: 
soyundum ve mezara benzedim istiklal’in ucunda

–	cesedin üstüne örtülen gazetenin sesi
–	su testisi derken açılan E sesi 
–	savcının giydiği kunduranın topuk sesi
–	morg kapısında yıllanan paslı ray sesi

şimdi say ki erkek desinler, onların köyünde iman dölüm
jandarma ayıplasın gıcırdasın güzel tabutum 
yüzüme bakan sökülmesin, sökülmeyi düşünsün yeter
gömleğimden örtü olur desinler, son sözümden intikam:

çattım kemiklerimden yeni kimlik çattım
yine soyunun devamını benden bekledi babam

         

“Mahkeme gerekçeli kararında, baba Metin Çiçek ile amca Şehmuz Çiçek’in
Roşin Çiçek’i, (17) farklı cinsel eğilimleri nedeniyle, çevreden söylenen
dedikodu mahiyetindeki sözlerden rahatsız olmaları ve maktulün cinsel
tercihlerinde karalılık göstermesi nedeniyle kasten öldürdüklerini vurguladı. 
Duruşmada katil baba Metin Çiçek’e ağırlaştırılmış ömür boyu, katil amca 
Şehmus Çiçek’e ise ömür boyu hapis cezası verildi. Haksız tahrik
indirimi uygulanmadı. —  Cumhuriyet, 24.03.2014












Naldökenli Ayhan'ın Mahalleden Çocukluk Arkadaşı İsmet’e Yazıp Hiç Göndermediği Mektuptur
“Aşk vuruşmaktır, bir düşünün abiler”.
İsmet,
Nasılsın, umarım iyisindir, buralar hep bildiğin gibi,
Senin teninden yayılan bu kıyamet,
Bana sorduğu tek bir soru var:
Nerede başlıyor, nerede bitiyor İsmet?
Bu akışkanlar dinamiği,
Bir sana yükseliyor bir başkasına,
Arafta bir hafta sonu tatili olsa eyvallah dersin,
Bir su mu akıyor aramızda,
Bir yanardağ mı patlamış Endonezya’da,
Belli değil.
Belli değil meylim doğa olaylarına,
Deprem mi sel mi,
Dolu mu yağıyor temmuz ortasında,
Her yüzyılda bir kere kopan kıyamet,
Kopmuyor İsmet,
Senden bana gelen bir yol olmayınca.
Aramızda bir deniz olsa ikiye bölersin,
Biri senin biri benim,
Aramızda iki bardak su dursa,
Şaraba dönüştürür ellerin,
Afrika’dan çıktığımız bu milyon yıllık yolda,
Biz seninle nasıl karşılaştık, kimse bilmiyor İsmet.
Sana baktığım boşlukta çakan şimşek,
Beni sana bağlayan bu kod,
Bu görünmez ipleri içimin,
Aşkımıza diyecek yok,
Katil bir çöl olmasa aramızda,
Bu nasıl bir Exodus İsmet,
Anadol’ların Ford motorları karpuz taşımış da 
İki etin birbirini tanıması yasak kılınmış,
hâlâ hâlâ hâ







vatkasız da heybetliyim
geçmez günler unutursam kendimi, adım fuşya
hiç bela okumadım kuşaklara
çorabıma ceza yazıyorlar, yarın bir gün kanıma da yazacaklar
biliyorum, fazlasını sorma

tosluyorum diyorum, kaldırsınlar şu duvarı
yaşayacağım daha çok 
şey var, hava biraz yağmurlu 
seviyorum ve buna dahil ah'ı evrenin
ahlar diyorum, vahlar diyorum, ceza yazıyorlar süratime
suretime tükürmek geçiyor içlerinden, 
diyorum eflatunun en güzeli benim
bu mezar taşını ben değil, siz diktiniz
en güzel kavuniçi benim 

davullar patlıyor, bu akşam neredeyiz
kahveyi severim, sade, sütlü, şekerli
her saç telim birbirinden kıymetli
kalbim bu dünyanın tüm yerlilerine açık
toplamaya çalışma sen de yerdeki izmariti  
benim adım fuşya, biraz kızgınım
biraz dezavantajlı kendi yatağımda

bak, sen beni öldürmedin
ve yüzümüz birbirine benziyor yaşlandıkça
canım, yastığına çiviler dikmek yerine mayandaki taşları temizle
ne diye ağrıtıyorsun başını, senin çölün nere, benimki nere
ceza yazıyorlar, neymiş, kırmızıda geçmişim
ben aştım da geldim kendimi, sıvılarım tarif etti yolu canım benim
kırmızı senin için dur demek olabilir, bana koş diyor sırtını çiğnediğim

bir zahmet patlat kafanı, iki günlük dünya
küpeliyim ve deliyim, oh, ne olsun daha
kağıttan dikeceksen evlerini, rüzgarıma bulaşma
hayatımı şu tepeye kurdum, menekşeleri şurada suladım
uyudum, uyandım, canım bak, ben büyüdüm 
benden bu kadar korkma, çek dizlerine kadar çorabı, 
tanıştırayım, adım fuşya

uyan da balığa gidelim, ey
seyret, bak göğün kokusuna, rengine canım benim
sen buluttan öğrendiklerinle yetineceksen buyur
koca bir kuşak var benim elimde
kaldı ki, şekiller nasıl anlatsın beni
şehirler yetmiyorken ruhuma tanımlar yüklemeye

bugün,
zarlarla yürüdüm kafamın dikine
karnım bir bitpazarı, karnım doyurduklarım
hisliyim balkonlarında alkış tutanlara
hisliyim metro istasyonundaki yansımama
tuvalimi, paletimi
içi dolu yüreğimi
omuzlarımdaki vatkayı da söktüm sonra

bir zahmet as bayrakları, anlatmak istediğim çok şey var
ben de yorgunum be canım, ensende soluklanmamda ne var
kahveyi her türlü sevdiğimi söylemiştim
canım bana unut diyorlar kendini
nasıl unutayım, gözlerim mor oluyor denizden çıkınca
güneşe bakınca asil, karanlıkta ağlamaklı
canım dans etme diyorlar bana
nasıl etmem, ruhum bu evrenden kaçıp geri gelirken
çimleri ezdiğim çoraplara sevdiğim ünlü imza atmışken
nasıl dans etmem, saçlarımı suyun dalgasına özendirmişken

adım fuşya canım
içim kıpır kıpır ve yollarım mis
bana bir kahve yap, ben yoldan geçen birine güleyim
sorarlarsa onlara da anlatayım 
şimdi mezarları öpüyorum, toprak rengini çorabımda taşıyorum 
ve canım
ben hep dans ediyorum, sen de bu kadar yüzsüz ol




epik fantezi
filizlenme ihtimalim var
saklayın tohumlarımı 
ya da fırlatın sapımdan
artık parçası değilim bir demetin
bu mahallenin, bu cilalı zeminlerin 
sefaletiyle çıkıyorum kendi üstüme
yayılıyorum tükenerek
galiba kendime alaka duyuyorum
hatta oramdan öpüyorum seni
komodo ejderi gibi 
giydim roma tuniğini
tam altı metre uzunluğunda
dolanarak belimden omzuma
bu yoksul yatağına
ödeme yapar mı parlamento
ödetir mi yoksa hazinesini
bakırdan hançerle
söylesene bu grameri kim soktu aklımıza
bu metni kim yazdı bronz aynaya
bak dokunuyorum kendime
artık birisi değilim
çok şeyim
kim ne derse desin
uğruna yapılacak şeylerin listesi yok
yani düşebiliriz kara deliğe
gaipten gelen bir sesle
bozabiliriz hizayı
hayat paslanmaz çelik değil
kağıttan sanat
ne yazarsan o kalır geriye








Güzel Değil Miyim
“Memelerin, ah memelerin bir de. 
Sağını aşka ayırmışsın, solunu boşluğa.”
Sema Kaygusuz
Serinliğe bakan ölümün kımıltısına
yenilmiş bir dünya telaşı 
                                       kanıyor  
                                                   duvar
                                                            -a
Duvar ki 
ahşap çerçevede uyutulmuş bir anne 

Açsın diye gözlerini bir mendile oyup kendimi 
pakladım. Sonra tutup bir ayetin 
                                                    tersinden 
                                                                  anlat
                                                                         -tım 
Ağzım ki 
bir kadının göğsünde büyüyen gökkuşağı 

Kalsın diye biraz daha kapattım içime terk edilmiş 
çağları. Sonra tutup kendimi 
                                             öksüz
                                                      bırak
                                                              -tım

Ben ki
çekip giden kadınların kayboluş yeri 








Lezbos’u Düşlerken 
sabah nefeslenirim sonsuz bir rüyadan kalanlarla: tadını çıkarmak için
kadınlar aleminin. doğurgan bir korulukta şarkı söyleriz, okşarız 
lavanta kümelerini, berrak su çağlayanları altında yıkanırız. durup
dururken, çıplak ve ıslak, üst üste bineriz. bizim
tutkumuz balina gibi, denizin derinlerinde sakinlik arar.
 
uyandığımda saçlarımda seks kokusu var. 
 
rüyalar, tüm günlerimi rayihalar. postaneye giderim,
çiçek ve yemiş baskılı posta pullarını ararım, mektup 
gönderebileyim diye derin uykudayken beni seven kadınlara. 
 
bizim olmayan bir dünyadayız. ne yapacağız pekala
her gece biz çıplakken zihnimize değen rüyalarla? 
 
kadınlar alemi bir rüya, başkası değil. kim bilir
kaçımız yıkanacak ormanlarda ya da bizden birileri
etimizle uçuracak mı bizleri uzaklara? kimse bilmez. 
neyse ki cenneti düşlüyoruz hep, onu bizim kılıyoruz da, orada 
birbirimizi bulacağız, bize ait müşterek bir anda yaşayacağız. 
 
ve yine uyandığımda saçlarımda seks kokusu olacak. 



Türkçesi: Göksenin Abdal


tatiana de la tierra, "Dreaming of Lesbos" from For the Hard Ones: A Lesbian Phenomenology / Para las duras: Una fenomenología lesbiana published by A Midsummer Night's Press and Sinister Wisdom.  



Şiirin aslını okumak için tıklayınız.




buka barane
üstümüze basacaklar
çünkü biliyorum
uyanırken ismimizi ağızlarına alıyorlar
uyurken de bir kolun en beyaz yöresine
çiziyorlar suratımızı unutmamak için
kuru ağaçta yaş ağaçta / eski ahitte yeni ahitte
teker teker yazılmış ismimiz / bizi yazmışlar
onikiden vuracaklar başımızda duracaklar
sanki bir bektaşi pornosunda geçmişiz kayıtlara
bizi unutanları/
ısrarla unutacaklar

dirsekleri aynı kubbenin altında sertleşmiş
dizleri artık ağrımıyor onların
bizi her rekatta korkutuyorlar
gözlerimize bakacaklar
siyah / beyazdan ayrıldığında
peşimizden koşacaklar
biz her masalın kahramanları
biz kestirmelerin ezbercileri
sanki bir garibanın en sevdiği şarkıyız
boynumuzdan aktıkça ter
dünyada varız / hatırlayınız

yedinci günde bizi duyacak
dilimizi bilmek için altı gündür dua edenler
giydiği pazenleri bir patrikhane bodrumunda üreten
işine gelince sefarad / işine gelince püriten
bizden bir merdiven üstteler işte
gurbet hayatımız sürecek ağzımıza girdikçe
istediğimiz renkten nefesler
ama hayallerinde ip atlayacağız onların
onlar bizi koparacaklar
sanki bir ara sokağın bitiminde / duvar dibinde
elele çekilmiş fotoğrafımız beraber
hükümette yan flüt çalanlar için
hiç olmayan bir sesiz biz

burunlarından kan gelecek / ciğerlerinden nefret
dudaklarından tükürük fırlatacaklar / göğüslerinden küfür
bizi bu yüzyılda bile gizli sanacaklar
bizi bu yüzyılda doğduk bilecekler
anlat onlara allen / anlat onlara celaleddin
bu kubbenin altında ikimiz birden varız
/ anlatınız
atımızı sürecekken hedef aldığınız nalları biz
kapılarınızdan söktük sizin
yoncalarınız yapraklarıyla demledik çayı
sanki bir selanik tragedyasında başrolüz
sanki topladığınız adamlarla kapanabilir bu vana
güneş doğdukça kaybedecekler / çünkü biliyorum
cenab-ı hakk bile
bizden yana







PEK RENGİNE ALDANMA FELEK ESKİ FELEKTİR*


burada kendim olduğum yatakta
ev yapımı bedenimle
-ev yapımıyım hangimiz değiliz ev yapımı-
korna sesleri arasında yerle gök arasında
zurna sesi Kürtçe sesi
kezizersin hatta gözlerin dolmuş gibi
dahası var dahası yok
bu ayaklar hiçbir halının desenini bozmuyor

biraz allık fırçayla hafif pudra asfalttan 
eğri boyun ve kaval kemiği işe giderken 
yalpa budur
buzlu yüzüm uzun yüzüm
Greklerin neşesine sakızlarına aman aldırma
akar durur China’nın çeşmesi aksın dursun
bakarsın çok paramız olur köşeyi döneriz polis vurur bizi meşhur oluruz

topuğumu istiklale vura vura
bakıyorum almadığımı almışım şeyi bu
çok uzak oralar insan insana yasak gözünü seveyim tembih şeyi
Pek rengine aldanma felek eski felektir

hani yılgın olmazsın ama her yalanı kendine güzelce iliklersin
üzüle üzüle vardığın teselliler, işaret parmağınla gösterirsin
bazı cevaplar insanın yıllarını alır
acıların gömüleceği kumsal yok
ölürsün sonunda mezarında kedi bekler böyle şeyler

kalabalığı geçiyorum halkı geçiyorum
hayırlı uğurlu olsun diyecekler çünkü
mutluluk pek dikkat çekmiyor
ama mutsuzluk öyle değil
çekiştirecekler elmacık kemiklerimi
öpelim diyecekler ves
hızlanıyorum
bir pencere saklanarak sarılanlara bakıyor
birbirini öpse öldürüleceğinden korkanlara
kediler bayaaa iyi sokaklar taş
koşuyorum 
keklik gibi kanadımı abv

çiçeksiz gardening sanki böyle midemde
durmasın girişinde mahallenin
berbat etmesin sokak üstümü yeter başka bi şey istemiyorum 

dişlerimin arasında ezeceğim gül dişler arasında ezilecek olan gül işte
henüz bunu tam bilmiyorum
tam bilemeyişim benim gardım olabilir
ne anlatırım mümkünü gerçeğe nasıl dikerim
gözlerimle gördüklerimden 
kalbimin tam olarak nerede büküldüğünden 
tomografilerden mezatlardan
nerelere evet nerelere hayır bilmiyorum

eve dönene kadar kimse bilmeyecek
onlar da bilmeyecek nerden nereye bu bahar
belki de yaşadıklarımızı anlatmak için en iyi yol konuşmak değil

hayatımız bellidir işte buradadır 
sen iyi olacaksın diyorum
iyi ki doğdun, kaldır başını



*Ziya Paşa





ŞEKER OĞLAN*
With your community focused eyes
and the mercy you hoped for by staring at the sky,
folding, coping, hanging there to yourselves
should you be cowardly to whomever. 

I am looking for the courage of a lover
to kiss me in front of statesmen
while preferring the painful criticisms
to a silent trauma.

Morals and orders
inherited from father to son,
kissing the lips of these fat-ass politics
with ease.

I am ‘NOT TV’.
Do not mess with my settings.
I am sick of your turning my volume down
or turning me on and off
whenever the fuck you like.


I am not a TV,
yet guilty of accepting the invitations 
to your panic-attack-breakfasts 
in your emergency world.
I am not a project.

Your only dilemma is that 
I dream of Joseph.
Looking at me worried that
I am as OUT as a banner,
with ‘everthing-is-alright’ make-up
on your faces.

Funny,that I am busy 
with learning my favorite song by heart,
with kissing the feet of my lover,
with applying some cream to the implications 
that you shitted on my image
in my darkly lighted room.

Funnier,that I am reading
My Sweet Orange Tree** and The Soft Machine*** 
and stomping the-proper-men-march with my feet,
throwing my-name-included in rumors with your reputations.

What is the use of everything being so similar?
Getting ready for the funeral of my ex-lover.

Funniest,that I got harrassed by the neighbor
whom you all thought seemed so decent.

Asking my mom to dance with me.
Reading poetry to deal with it. 
Making fun of all little knick-knacks
you call manly.

Besides,
I know
that you don’t know
that I am not the stone 
that you picked from your rice.
But the love instead.

What about you, by the way?



*   Candy Boy in Turkish
** A book by José Mauro de Vasconcelos
***A book by William S. Burroughs

Re-imagined by Sa Bahattin and the magical Branka J.
Görsel: Sasha Kills

CANDY BOY
Kamu spotu gözlerinizle 
gökyüzüne bakarak umduğunuz medet?
katlamak katlanmak 
iyi dayanmak kendine 
korkaksan, kimilerine! 

Devlet adamlarının önünde 
beni öpecek sevgili cesareti arıyorum
şikâyetli ağrıyı sessiz travmaya tercih ederken
babadan oğla geçen ahlak ve emrivaki
aramıza giren koca kıçlı politikanın ezbere dudağını öpüyorum.

Ben  televizyon değilim
ayarlarımla oynamayınız
sesimi kısmanıza 
yahut istediğiniz zaman kapatıp açmanıza 
karşı çıkıyorum
ben bir televizyon değilim
acil servis olan dünyanızda
panik atak kahvaltı davetlerinize 
pembe T-shirtle gelmekle suçlanıyorum
ben bir proje değilim.

Tek derdiniz Yusuf hayal etmem
yüzünüzde her şey yolunda makyajı
pankart gibi açık olmamdan endişeli 
bana bakıyorsunuz

Oysa ben sevdiğim şarkıyı ezberlemekle 
oysa ben sevgilimin ayak bileğini öpmekle
az ışıklı odamda kırılgan yüzüme yerleştirdiğiniz imaları 
kremlemekle meşgulüm
oysa ben Şeker Portakalı ve Yumuşak Makine okuyorum
uygun ADAM marşa ayak vuruyorum.
çıkardığınız adlarımı yüzünüze vuruyorum
her şeyin bu denli benzer olmasına ne gerek var
eski sevgilimin cenaze törenine hazırlanıyorum
oysa ben hepinize iyi görünen komşumun tacizine uğruyorum
annemi dansa kaldırıyorum
dayanmak için şiirler okuyorum
erkeksen dediğiniz her şeye 
dilimi çıkarıyorum

Oysa ben 

Pirincinizden ayıkladığınızı sandığınız taş 
değil 
aşk olduğumu bilmediğinizi
biliyorum.

Oysa siz?



Görsel: Sasha Kills

Fırlatılmış Üç Taş İçin Atanmış Cinsiyetler / Utku’can Yazıcı
taş 1: kent monkman, spouter geyser, 2019, object

taş, 
fırlatılmış bir taş,
gökte süzülürken
dönüştüğü her şey benim
ve taş benim dönüştüğüm her şey
ve böylece her şey benim bir parçam
ben hiçbir şeyin parçası değilim

yalnızlığımdan başka hiçbir şeyin parçası değilim

böyle düşündüm ilk
böyle düşündüm ilk birkaç asır
ve şöyle yazdım sonra, 

-taşa yazdım, kâğıt oldu taş
ve kâğıt benim bütün benliğim oldu- 

şöyle yazdım:

"içime kurulan imparatorluk dışıma yansı!
devrilmiş haç işareti ve tanrı vergisi güzellik
ol! dedi sesin olduk, yık dedin yıktık aynayı 
dışıma yansıyan imparator, yitmiş bir yenilik 

bedenime sığınan ruh bedenime sığmıyor 
haç işaretini kaldırıyor ve alıyorum sırtıma 
sokaklarda gezinen uykusuzluk beni arıyor
aradığı yerde duruyorum, haç çıkarıyor bana

kendimi inandır bana, iyi olduğuma inandır 
arayış ve kaçış, inandırmak kendine kendini 
ben beni inkar ettim sürüyor bu inkar yıllardır 
ol! dedin olduk, tanrım! neden beğenmedin bizi? 

- sizin oğlanı geçen bir erkekle görmüşler. 
- bizim oğlan yapmaz öyle şeyler."

başım dik yaşadım ben 
ve bu yüzden dikine gömüleceğim
mezar taşımı üstüme örtecekler
mezar taşıma yazacağım kalanımı
aşkı yazacağım, aşka yazacağım
çünkü kendimi seni tanıyınca gördüm ben
sen benim aynamdın
ben sana hiçbir şey değildim

kerem ile mecnun 
leyla ile aslı 
bunu anlattım
anlamadılar

büyük ayrılık yaşadım 

ve şöyle yazdım:

"aşkın gören gözlere değil öpen dudaklara ihtiyacı var, 
anla! seni öpmek istediğim için beni öldürmek istiyorlar." 

ağzıma boşalttım gözyaşlarımı. tuzum genzimi yaktı. 

taş 2: kent monkman, jackson's hole, 2019, object

ilk seni gördüm. gözlerim yaratıldı ve gözlerimi açtım. bedenim yoktu daha. gözlerim ilkti. seni gördüm. ben kendimin bile bir parçası değilken gördüm seni. senin parçan olmak istedim. hayır. senin her şeyin olmak istedim. bedenim verilmemişti daha. gözlerim vardı ilk. o zaman istedim seni. her şeyin olmak istedim. sonra bedenimi verdiler. ben bedenimi çok sevdim. sonra senin bedenini verdiler. ben senin bedenini çok sevdim. sen gördün beni. bedeninle gördün. sen de istedin beni biliyorum. inkar etmedin. biz olduk seninle. bin yıl beraber olduk. bin yıl seviştik. çiçeklerimiz oldu, ağaçlarımız oldu, böceklerimiz oldu. biz ne zaman sevişsek doğa biz olurdu, biz doğa olurduk. seninleyken gece olmazdı. seninleyken bir gün hava karardı. bir gün diğer bedenler verildi diğerlerine. diğerleri diye bir şey vardı. biz bize göre çok farklıydık. biz farklılığımızı seviyorduk. onlar bize aynı dediler. onlar bizim aynılığımıza düşman kesildiler. bize göre onlar aynıydı hep. ve bize göre aynılık bir şey değildi. onlar sevmedi bizi. düşman oldular. kıskandılar. çiçeklerimizi kopardılar, ağaçlarımızı kestiler, böceklerimizi ezdiler. nefret ettiler bizden. onlar kafalarını duvarlara vurdu. duvarları aldı birbirlerine vurdu. birbirlerini aldı duvarlara vurdu. biz görmedik. biz ilkin görmedik onları. bizi ayırdılar sonra. ilk o zaman dedik "onlar kötü" diye. biz kimseye kötü demezdik. duvardı bize her şey ve her yer. anne devasa bir duvardı, baba devasa bir duvar, toplum devasa ve tanrı. bizi dört duvarla ayırdılar. bize dört duvar oldular. bir olmuştuk biz seninle. bütün olmuştuk. şimdi ben kendimi tamamlayamıyorum hiçbir şeye. ben vazgeçmezdim senden, dedim. sen benden vazgeçmeseydin.

artık ben yalnızlığımdan başka hiçbir şeyin parçası değilim.

ol! dedin.

ol!: yol ol, deniz ol, kapı ol, yok ol, yol ol, erkek ol, duvar ol, jesse james ol, al pacino ol, perde ol, devlet ol, kadın ol, siyah ol, uzun ol, şişman ol, dünya ol, çöl ol, kerem ol, hulusi kentmen ol, ev ol, direk ol, bas gitar ol, baston ol, mary shelley ol, rrose sélavy ol, vapur ol, deniz ol, şarap ol, gargamel ol, yosun ol, atom ol, süperman ol... hepsi oldum. hiçbirine yakışamadım. kendim oldum. kendime yakışamadım. 

dedin: ben senden vazgeçmezdim, dedin. ama canımı çok yaktılar, dedin.

anladım. bizi bize bırakmazlar bildim. kendi etimi yedim ve kendimi tekrar doğurdum. doğdum. doğdum, erkek dediler. yurdumu erkek belledim. ruhumu asla.

taş 3: kent monkman, pierre's hole, 2019, object

(çizmediğim resimlerin tasvirleri)

resim 1: bir tepenin en tepesinde bir adam. elinde renksiz bir bayrak tutuyor. diğer eli bileğinden ayrılmış ayağının dibinde duruyor. bileğinde bir şehir kurulmuş. ayağının dibindeki el özgürlüğüne kavuşmuş bir edayla adama bakıyor. adamın gözleri hüzünlü ama gururlu. bir tür vedalaşma sahnesini canlandırıyorlar. arka planda mezar taşı ve mezar taşına yaslanmış haç işareti.

resim 2: hızla üzerimize doğru gelen bir el. ardından gezegenler, galaksiler ve evrenler beliriyor. el görmüş geçirmiş bir tavır ile ilerliyor. elinde bir kağıt parçası var. (burada bir anlam karmaşası söz konusu. çünkü el tek başına, baştan aşağı el olan bir varlık. adam elinde bayrak tutarken "elinde bayrak tutuyor" diyebiliriz. fakat el tuttuğu her şeyi bütün varlığı ile kavrar. adam elinde tuttuğu bir şeyi öylesine tutabilir. hatta bazen varlığını bile unutur. fakat elden ibaret bir varlık öyle değildir. o yüzden adam elinde tuttuğu şeylerin kıymetini bilmeyebilir. el ise tuttuğu şeylere bütün varlığını adayacaktır.)

resim 3: el adama kavuşmuş durumda. aynı tepenin önünde dikiliyorlar. adam elindeki bayrağı ele (yani eline) vermiş. el tuttuğu kağıdı adama vermiş (bu elin bütün varlığını adama adadığı manasına gelebilir). adam kağıdı okuyor. okudukça gözleri büyüyor. sevinç ve şaşkınlık içerisinde. el bayrağı sabitlemiş. gururla adama bakıyor.

[-kağıtta yazanlar bizi yakından ilgilendirdiği için burada anılacaktır.-

"kesik el bir gün evrenin birinde bir profesör ile tanıştı. profesör ondan varlığını adamasını istedi ve o bütün varlığını ona adadı. bunun karşılığında profesör ona renklerin denklemini verdi. el bütün varlığı ile bu denklemi kavradı. denklem:

x= kırmızı ise, 
f(x) = 
"kapanmayan yaralardan akar nehir
ve baharı hediye eder bize aşık olmak 
aşık olmak kapanmayan bir kırmızıdır." 
x²= turuncu 
f²(x²)= 
"güneş batarken her şey aynı renge boyanır 
güneş batarken batar deniz kendi kendine 
her deniz dipten bakıldığında biraz da dağdır" 
x²+x= sarı
%50’si sarı olan x'in y ile toplamı da sarı ise, 
y= 
"kırılan bir dal demek isterdim 
düşerken kopan her şeye 
ve kırılan bir dala her şey demek isterdim"
f(x+y³) = yeşil =
"kül hece* ya da under pressure" 
sarı×kırmızı= mavi 
mavi=
"kaç dil değiştirdim fakir bir dokunuşla 
çadır kurdum kirpiklerine, ülkemsin artık." 
ve, 
f(x³+yeşil⅛) + 3Л** = mor ise, 
mor = 
"-şu samanyolu, dehşet güzel 
-bütün galaksilerin içindeyim" 
dir.] 

bir gün elimden ayrıldım. çok yaşlandım sen gidince. sen gidince renklerim soldu. bir gün elimden ayrıldım. yaşlanmaktan kaçmak için ayrıldım elimden. elim dönene kadar da yaşlanmadım. bir gün döndü elim. bana renkleri verdi. renkleri aldım bayrağıma sürdüm. bayrağıma renk geldi. yüzüme renk geldi. elime baktım. elim bileğime baktı. geldi şehrine kuruldu elim. elim bileğime tam oturdu. baktım yaşlılık bana göre değil artık. baktım özlem bana göre değil. haç işaretini aldım, elime verdim. haç işareti kayboldu. işte ben o günden beri ne zaman yağmur yağsa size hep gökkuşağı açtım. siz sevseniz de açtım sevmeseniz de açtım.

tepenin en tepesinde durdum. mezar taşıma bunları yazdım. oradan ayrılırken yüzüme düşen bir yağmur tanesi yüzümü kapladı.

böyle yazdım yağmur başladı 
gökyüzünde rengarenk haç işareti. 




*Bu şiirde Mabel Matiz yaşam tarzı ve cinsel yönelimi yüzünden rencide edilmemiş, kalbi kırılmamış ve bu şiirden kaldırılması akla dahi getirilmemiştir. Saygı ve sevgi herkese tavsiyemizdir.
** Л=3.14159 26535 89793 23846 26433 83279 50288 41971 69399 37510 58209 74944 59230 78164 06286 20899 86280 34825 34211 70679 ....


SON TANDA; PUGLİESE
“Milongadan sonra kahve içmek ister misin bir yerlerde? Yorgun olmazsan tabii…” Kaşları havada, üç tandadır1 gözlerini dikip izlediği kızıl Ukraynalı’ya bakarak cevapladı, “Bana gidelim, kahve var evde.” Boğazının gerisinde başlayan ağrı iki kaburgasını ayırarak midesine iniyor. Dönüp doğrudan adama baktı. Dalgalı saçları terli alnına perçem perçem dökülmüş. Beş parmağını geçirerek taradığı kırların başladığı çizgiden uzanan şakakları kırkların son çeyreğine özgü eskimişlikle çizgi çizgi. Kulağıyla ensesi arasında bekleyen küçük, beyaz açıklıktan kokusu yükseliyor. Parfüm değil, deodorant değil. Onun konusu. Baharatlı. Gelirim dese, hakikaten evine giderler. Kahve de yapar belki ama o kahveleri içemezler. Bunu biliyor. Bunu bildiğini adam da biliyor. Zaten o yüzden sürekli eve davet ediyor. Sonra? Evde kahveleri soğutmak kolay. Ya dışarıda bir fincan boyu konuşmak? Buna değmeyecek kadar sıkıcı mı? Filmler izler, kitaplar okur, sergilere gider zamanı oldukça. Yüksek lisansı yeni bitmiş, üç dili var. Bir fincan kahve bitene kadar dayanılmayacak bir sohbeti olamaz. Yoksa öyle mi? Ya da çok mu çirkin? Gözleri, dağılan pistten çivi topuklu ayaklarına doğru aktı, dün boyadığı tırnaklarından önce tarak kemiklerine sonra dizlerine oradan da uyluğundan kasıklarına uzanan yırtmacı taradı. Bacakları kalın belki, belki beli kalın. Giydiği elbiseler mi yakışmıyor? Ya kokusu? Geçen gün arkadaşları yumuşatıcı gibi kokuyor ne biçim parfüm dediler. Ağır, yaşlı işi bir şey mi sıkıyor yoksa farkına varmadan? Sözgelimi yanındaki adamın gözlerini gece boyu çalan şu Kızıl. İncecik bel, bembeyaz bacaklar. Saçlarının sol yarısı yanaklarına dökülüyor, sağ yarısı kulak arkasından ensesine kadar bir numara traşlı. Burnundan kulağına uzanan bir hızma takmış. Şal desenli beyaz şalvarının içinde mart sonunda açan kiraz çiçekleri kadar güzel. Muhtemelen yirmilerinin ortasında hatta muhtemelen başında. O, öyle bir kadını beğenir ancak. Modern, çağa ayak uyduran. Kızıl. Kısa saçlı. Yeşil gözlü. Burnunda hızması olan belki. Sütyen giymeyebilecek kadar diri göğüslü… Kısacası asla ona benzemeyen. Kendini üstü hurçlar dolu sandıkta sararmış patiskalar kadar ağır, sönük ve yararsız hissediyor.

Pist dört saattir onlarca çiftin durmadan döndürdüğü ronda2 yüzünden iyice yumuşadı. Kösele tabanlı pabuçlar bile dönemiyor. Cortina3  girdi, gece bitti bitecek. Son tanda mı, sondan bir önceki mi ne. Pugliese hâlâ çalmadı, belki sıradaki odur, Pugliese’siz milonga olmaz. Boyuna pistin hızıyla oynamadı DJ, yavaştan gitti bu gece. Sıkılan olmuştu muhakkak. Buraya gitmez düşük perde. Misal köşedeki tüysüzün içi geçti geçecek. Bütün gece aynı şişeyi kafasına dikti, öğrenci olsa gerek. Yanındaki adam, yaslandığı sandalyeden doğrulup boşalan piste doğru boynunu uzattı. Uzun salonun duvarlarını kaplayan aynalar dansçı nüfusunu iki katına çıkarıyor. On beşer saniyelik cortina aralarında salon daha hareketli, insanlar birbirlerine karşı daha güler yüzlü oluyor. Dakikalardır birbiriyle dans etmek için bekleyenler, birileriyle dans etmek için bekleyenler, dans etmeyi bırakıp oturmayı bekleyenler birbirine karışıyor. Pistin cortina trafiği hızlandırılmış bir kavşak manzarası kadar karışık, neşeli. Adam geriye attığı omuzlarının üstünde ileri uzattığı başıyla Kızıl’ın iri gözlerini bir, eğer mümkünse iki, tandalığına yakalamaya çalışıyor. Gecenin başından beri salonun dört bir yanında neredeyse köşe kapmaca oynamalarına rağmen kadınla göz kontağı kurup da onu dansa kaldırmayı başaramadı. Kızıl, pistteki partnerine ellerini arkaya bağlayıp başını eğerek teşekkür etti. Köşedeki bara gidip pipetli kokteylini aldı. Gözleri elindeki kadehte. Israrla bakmıyor adama. 

Gece boyu dansa kaldırır ümidiyle bu sandalyede, onu bekledi. Ne onu adım adım takip edip salonu gezdi ne de kalk dans edelim dedi. Beklentisini hissettirmemeye çalışarak oturup salak gibi bekledi. Kızıl’ı kovalaması, bu arada bazı tandalarda pistte dönmesi bitince yanına gelmiş, “naber, gel sigaraya çıkalım” diyerek elini dizine koymuştu. İçi erimişti o an. O da bunu biliyordu. Onun bunu bildiğini bilmesiyle ilgilenmiyordu ama. Sırf bu yüzden o eve gitmeyecek. Bütün gece son tandada dans etmek için onu dansa kaldırmadığını düşünse fazla iyimser mi davranmış olur? Karşılaştıklarında çok çok yakın davranıyor, sarılıyor, sarılırken kulağına “özlemişim” falan diyor, gözlerine uzun uzun bakıyor. Hatta az önce sigara içerlerken de böyle yaptı, hatta ağzındaki sigarayı ona uzattı, hatta tereddüt ettiğinde izmariti ters çevirip dudaklarının arasına yerleştirdi... İnsan hoşlanmadığı birine ağzındaki sigarayı vermezdi sonuçta. Acaba son tandayı onunla yapar mı? 

Adamın yana kayarken kendine çarpmasıyla irkildi. Kafasını çevirince uzun, sarı saçlı bir kadına yer açmaya çalıştığını gördü. Şimdi iki sandalyede üç kişi oturuyorlar. Adam kıçını ona dönmüş, bir kolunu kadına dolamış. “Nasılsın görüşmeyeli” diyor. “Sigaraya çıkalım mı?” Göğüs kafesini yaran sancının yerini yanmaya bıraktığını hissediyor. Tam kalbinin olması gereken yerde alev alıp köpüren bir kütle. Sandalyeden de düştü düşecek. Bunu fark eden adam dünyanın en düşünceli adamı ifadesini takınarak boştaki eliyle onu meme altından sardı. Diğer eliyse sarışının dizinde. Başparmağı dizin üstünde usul usul gidip geliyor… Kendini, o dizin üstünde küçük daireler çizen parmağın adama ait olmadığına ikna edemiyor. Nefes alamıyor, midesindeki şarap gırtlağına tırmanıyor.

“Son tanda! Pugliese...” 4

Gözlerinin dolmasına izin vermemek için şiddetle kafasını çevirdi. Hiddetle kısılan gözleri bir çift yeşil gözle kesişti. Tüm gece yanındaki adamla birlikte izlediği o kadın. Gülümsüyor. Hiç düşünmeden tek kaşını kaldırarak cabeceo5 yaptı. Kadın oturduğu iskemleden inerken, o da adamın elini ittirerek hışımla girişe yürüdü. Saatlerdir ruganı etini kesen çivi topuklu ayakkabılarını fırlatıp kasanın yanındaki koli bandını aldı. “Cart” sesine aldırmadan bandı her iki ayağına da ayrı ayrı tarak kemiğinden tabanı enlemesine saracak şekilde üç kere doladı, kalan ruloyu kasa kilidine takılı anahtarla kerterek kopardı. Sonra kadınla birlikte piste doğru yürüdü.

Ne düşünmesi gerektiğini bilmiyor. Sadece kızgın. Çok kızgın. Damarlarının içinde kan yerine ateş akıyor gibi kızgın. Aşk bu kadar aşağılık hissettiriyorsa bir sorun var. Sorun nerede? Yumuşatıcı gibi kokan, yirmi dakika sohbet edilecek kadar tahammül edilemez, kart zevkli kendinde mi? Yoksa her boşlukta onu manipüle ettiğini bildiği ama her seferinde belki bu sefer farklı olur diye yaklaştığı şu andropozlu pezevenkte mi? Kendinden bir karış kısa yüze göz ucuyla baktı. Elmacık kemiklerinin üstündeki çiller, yüzüne vuran Galata Kulesi ışıklarından kristal tanelermişçesine parlıyor. Islak saç köklerinden kurtulan tüyler ebru teknesine dağılan desenler gibi kıvrılarak terli alnına döşenmiş. İki iri zümrütü çevrelercesine kıpırdayan kirpikleriyle, iyilikle gülümsüyor. Hakikaten çok güzel. Bu kadar güzel bir insana istese de haset duyamaz. Şimdi karşı karşıyalar. Tüm gece yanındaki manipülatif göt lalesini, şükürler olsun, ısrarla görmeyen kadın, gecenin son ve en güzel tandası için karşısında dikiliyor.

Un Tango Para El Recuerdo’nun ilk vuruşu tüm göğüslerin kulak kesildiği salona akarken birbirlerine usulca yaslandılar. Sarılmaya alıştığı soğuk ceketli sert omuzların aksine ona yaslanan gövdenin yumuşaklığı hem çok tanıdık hem de çok yabancı. Kendisine uzanan kolların altından sağ elini uzatıp yumuşak gövdeyi yasem in asması gibi sardı. Sol eli, sarıldığı gövdenin sağ eliyle buluşup yere bakan dirseklerle bir çerçeve yarattı. Onlar için saatler, rondada akan çiftler için saniyeler, esasında tam otuz üç saniye tutan süre boyunca kökleriyle toprağı yaran, başlarıyla göğe uzanan başaklar gibi oldukları yerde salınıp oldukları yerle ve birbirleriyle şarkıya karıştılar. Dans etmek güdüsünün içinde kadük kalmış eylemsizliğin gücüne inanarak durdular. Duymanın, dinlemekle mümkün olacağını bilerek durdular. Bir daha asla duramayacaklarmışçasına durdular. 

                                                                                                       “Cuando vine pa´ este barrio, de la mano de mis viejos…”6 

					
Vücudunda biriken tüm ateşi ve öfkeyi yavaşça göğsünden karnına doğru iterek kasılan karın kaslarında topluyor. Şimdi kalçası kontrollü fakat serbest. On parmağı ve iki tabanı ile tutunduğu zemini her santimiyle hissediyor. Karnındaki ateşi uyluklarına yönlendirerek başparmaklarına doğru iç bacaklarının tüm hattını tatlı tatlı yakan kasları geriyor. Bedeni yalnızca ruhunu taşıyan etten ve boş bir kütle değil. Yaşayan, yaralanan, iyileşen, büyüyen ve hissettiklerini yansıtan bir mucize. Yalnızca mevcut hacmi ve kütlesiyle sınırlı, değişkenleri çalan şarkıya, çerçevesine aldığı bedenin uyumuna, pistin durumuna, kaslarının formuna bağlı ihtimaller mucizesi. 

Kapattığı gözlerini yolunu görebilmek için araladı. Ağırlığını sola verip göğsüyle çerçevesine aldığı kadını ilk adıma çıkardı. Ilık, yoğun bir havuzun içinde yürürcesine ağır, kuvvetli… Yürüyor, dönüyor, yıllardır dans ediyor olmanın verdiği alışılmış cesaretle birbirlerinin bacaklarına dolanıyorlar. Terli sırtları en küçük karşıt enerjiye duyarlı, artan ısıyla tepki veriyor. Omuzların başlattığı dönüşlere kalçalar devam ediyor, ucuna ağırlık bağlı olan birbirine dolanmış iki halatın hızla çözülüşü gibi dev bir burguya dönüşüyorlar. Tanda boyunca şarkılar arasındaki saniyelik boşluklar Un Tango Para El Recuerdo’dan 

                                                                                         “...Menos mal que Dios ha puesto una flor en mi camino
                                                                                                   Perfumando mi existencia el amor de una mujer…”			

Cascabelito’ya yürümeleri, 

“...Cascabel, Cascabelito;
                         ríe, ríe y no llores
                                           que tu risa juvenil
                                                       tenga perfumes de tus amores.
                                                                              Cascabel, Cascabelito;
                                                            ríe, no tengas cuidado			
                                           que aunque no estoy a tu lado					
              te llevo en mi corazón…” 7								

oradan Que falta que me hacés’e uğramaları 
                                                                   “...Qué ganas de encontrarte		
                                                                               después de tantas noches.
                                            Qué ganas de abrazarte,				
                                                    ¡qué falta que me haces!...			
                  Si vieras que ternura							
que tengo para darte,									
             capaz de hacer un mundo							
                                                 y dártelo después.					
                         Y entonces, si te encuentro,						
              seremos nuevamente,								
        desesperadamente,									
los dos para los dos...” 8	
							
ve en son A Evaristo Carriego’da uyanmaları için üzerine basılacak birer bağlaç. Kontrol onda. Bir çerçeve ne kadar akışkan olabilirse o kadar akışkan. Bir çerçeve eğilmeden ne kadar bükülebilirse o kadar kıvrılıyor. Kumral saçları firketelerden kurtulmuş, farkında bile değil. Sağ eli kavradığı sırtın derinliklerine gömülü, atan kalbi avuçluyor. Burun kanatları tüm salonu içine çekmek istercesine gergin. Akan rimeli teriyle yuvarlanarak gerdanına inmiş, kaşları çatık. Bembeyaz yüzü karanlık pistte doğan, büyüyen, dolan ve küçülüp kaybolan bir dolunay. La Cumparsita9 başlarken nabızları hızlanıyor. Pugliese’nin dramatik geriliminin yerini D’arienzo’nun dominant fakat akışkan notaları alıyor.10
Artık bacakları o kadar kontrollü olmak zorunda değil. Serbest bıraktığı dizleri bandoneon ve piyanonun telaşsız fakat hızlı ritmini kas hafızasıyla takip ediyor. Düşünmüyor, planlamıyor, şarkının her ritmini yakalıyor, basıyor, pistten aynalara doğru fırlatıyorlar. Birinin boleosu11  diğerinin sırtını çiziyor, birinin ganchosu12 diğerinin belinde patlıyor. Aldıkları her pivotta13 yumuşamış zemin göçüyor, adımların ardında uzayan, siyah çizgileri kalıyor. Zemini tepiyor, boşluğu tekmeliyor hatta artık iki kalpli, dört bacaklı ve dört kollu bir hayvan gibi şarkıyla dalaşıyor, dururken biriktirdikleri ne çok yağmur varsa yüklü bir bulut gibi piste boşaltıyorlar. 
14
Bandoneon’un her soloda neşeden hırçınlığa evrilen sesi piyanoyu bastırarak sona erdi. Uçuşan tozların bile havada donduğu o an, tüm salonda sessizlik bile susuyor. Sonrası uyanış. Sonrası kenetlenen ötekinden, usulca çözülüş. 
Kadın, kollarını çözer çözmez kaşlarını çatıp yere baktı. Veda etmekten çok, sır verip kaçarcasına boynuna sarılarak konuştu, “Your perfume smells amazing. Is it jasmine?” sonra cevabı beklemeden dönüp gitti. Giden kadının ardından bakakaldı. Duyduğu şeyi doğru anlayıp anlamadığından emin olamıyor, emin olmadan da hareket edebilecek gibi hissetmiyor. Gece bitmişti. Son tandadan sonra kimse fazla beklemez. Kulenin çevresini dolanan rüzgâr açık pencereden girip terli sırtına dokunuyor. Ardından gidip duyduğu şeyi teyit etse mi yoksa boş verse daha mı iyi?

“Sakın bir daha yapma.” İrkilerek döndü. Müdavim milongueralardan15 biri. Eskilerden. Daha evvel bir ya da iki kez konuşmuşlardır. “Neyi yapmayayım?” Kadın gözlerini devirerek cevapladı, “Avrupa’daki queer tango milongasında değilsin, lokal milongalarda kadınlarla dans etme.” Anlamıyor, “Neden ki?” Elini montlarını giyip sırtlarına ayakkabı çantalarını asmış adamlara doğru sallayarak büyüyen ağzıyla cevap veriyor kadın, “Türkiye burası. Seni lezbiyen zannederler, dansa kaldırmazlar. İyiliğin için söylüyorum.” 

İyiliği için onu uyardığını söyleyen kadına bakıyor, köşede kendisine anlaşılmaz gözlerle bakarken diğer yandan dizini okşadığı sarışına montunu giydiren adama bakıyor, daha iyi dönebilsin diye ayaklarına doladığı bandın çatlamış yüzeyine bakıyor, ay ışığının aydınlattığı Galata Kulesi’nin iri pencerelerine bakıyor ama anlamıyor. Bütün bu tuhaflıklara anlam veremiyor. İnsanların büyük kısmı anlam veremeyeceği kadar çarpık düşünüyor. Dans ediyor olmanın hatta âşık olmanın, bedensel ve duygusal dokunulmazlıktan feragat etmek anlamına gelmediğini kabullenemeyen insanlara dansın cinsiyetsiz olduğunu anlatacak dermanı kalmamış. Eşli danslarda kadın ve erkek olmadığını, takipçi ve lider olduğunu anlatmaktan iflahı kesilmiş. Sinirlenmek istiyor, sinirlenmesi gerek. Sinirlenemiyor. Parfümü burnuna güzel güzel kokuyor çünkü, o an dünyanın en güzel kokan kadını o. Gülümsüyor, “Seninle iyi dans ettiğin için değil de sadece lezbiyen olmadığın için mi dans ettiklerini düşünüyorsun?” Kadının ağzı büzülüyor, gözleri büyüyor, “Konu ben değilim! İnsan gibi uyardık işte, dans edecek adam bulamazsın.” Omuz silkiyor sakince, “Siktirsinler.” 

Hafiflemiş fakat ağrıyan tabanlarının keyfini sürerek masasına döndü. Telefonunu çantasına attı, ayakkabılarını alıp çift bölmeli saten kılıflarına yerleştirdi. Bot bağcıklarını bağlarken bir ıslıktır tutturdu. Saten kesesini omzuna atmış vaziyette beş kat merdiveni Cascabelito’yu üfleyerek indi. İndikten sonra ağır giriş kapısına tam asılacakken arkasından bir çift ayak sesinin koşar adım yaklaştığını duydu. “Hey!” Sese döndü. Yine o. Az evvelki iyicil gülümseme. Yetişmek için koşmuş mu? Konuşurken üç kelimede bir derin derin nefes alıyor. Yüzü yine kızarmış, terlemiş, parlıyor. 

“It’s almost 3 p.m. I don’t know which cafes are open at this time, but there should be some open places close to the tower. Would you like to have some coffee with me if you don’t have a better plan?”
  1. Çiftlerin bir tur dansı için sıralanmış 3 ya da 4 tango, milonga ya da vals şarkısından oluşan demet.
  2. Milonga pistinde saatin ters yönüne akan, dansçı çiftlerin dans ederken oluşturduğu geniş çember. 
  3. Partner değiştirmek ve dansı bırakmak üzere verilen 15 saniyelik mola boyunca çalınan, tango olmayan şarkılara verilen genel ad.
  4. https://open.spotify.com/playlist/6Jhjh5IqeWrYlGvCRJQXaA?si=d98ddf5b5e244c0f
  5.  Dans gecelerinde uzaktan göz kontağı ve baş hareketleriyle dans partnerini dansa davet etmek.
  6. Jorge Maciel - Orquestra Osvaldo Pugliese, “ Un Tango Para El Recuerdo”, 1957, 33. saniye
  7.  Jorge Maciel - Orquestra Osvaldo Pugliese, “Cascabelito”, 1955, 59. saniye
  8.  Jorge Maciel - Orquestra Osvaldo Pugliese, “Que falta que me hacés”, 1964, 1:17. saniye
  9.  Milonga gecelerinin yalnızca başında ve sonunda çalınması gelenekselleşmiş, tüm zamanların en çok bilinen tango şarkısı.
  10. Juan D’Arienzo y su orquestra tipica, “La Cumparsita”, 1937, Bandoneon, 1:52. saniye
  11. Tango term.- kırbaç
  12. Tango term.- çengel
  13.  Tango term.-dönüş
  14. Juan D’Arienzo y su orquestra tipica, “La Cumparsita”, 1937, Bandoneon, 3:31. saniye
  15. Sosyal dansçı kadın

atmosferik dans
dertop olmuşluğunu aç
sıkı durmaz artık hikayem
motivlerim herhangi bir sabah
herhangi bir yağmur damlası
arbedesi herhangi bir
olanakları olasılıkları

		kumaşlara dolanan parçalarım 
		sokağın çöpleri ve kuşlarıyla uçuşuyor
		huzursuz sağlamlığın iğnesi bedende yürüyor

aciliyeti bıraksa hemen.içiçe geçmiş tuhafları gerçektir.aynadan çıkıp felaketlerle boğuşuyor.felaketten sonra da başının çaresine bakacak.sıradan birini, olmayan birini, zamana duyarlı, derisi akıp gitmiş birini toparlamaya çalışarak gerçek zamanı kaybettim.topladığım kadarını aynadan içeri soktum. otuz yıldır birlikte yaşadığım birine sordum kimsin.müjde

anahtar ağzımdaydı.olaylar dilin üzerinde koptu fakat dil istediğini anlatamadı.doğaüstü çığlıklarla doldu.sade bir insan yaşamı diyebilirdim.orda ellerin akılalmaz şekillerine hayran olurdum.orda havai dalgalanırdım.can havli aynaya da koşardım.izlesen hareketlerim rüyalı.

iğne yürürdü.plastiğe denk gelirdi.plastik bacak et bacak yok bacak.kopmuş parçasıyla çağrılan biri.kendi yolunu baştan başlar.gezinedursun bu akışın her noktası tek.bahçesi açık nefesin peşinden koşuyor. orda midemi onur ve yasla dolduramam.

iğne yürürdü yoklamaya açıladuran kıvrımları.o kıvrımlar ötekiler meydanında toplanırdı.meydan her evin ortasına kurulurdu.şekli ve hacmi yok denenmiş anları var.yer değiştirir çınlamaları. gramer bilmez perform iğne yürürdü

parmaklarımdan yolları. dışarı attı atılacak basıncı.vücudun uçları iyi birer çıkış noktası.dokusu taşlık.iyi bir anlatıcı.kımıldanırdı her zaman.sesler spiraller yaşlar ardında dağılırdı, karışırdı, havayı yapardı. varkalışı pervasızdı.

iğne yürürdü.







Baba Katli
oğlanlığımın uzak esmerliğiyle karşı
durduğum bu muktedir kargaşanın ağırlığı
seccadeler yasinler ve en güzelliğiyle
yusuf’un omuzlarımdan söküp alamadığı
muzaffer bir adam olma hülyası
bıyıklarından çekip yere çalmalı bu tanrıyı
kravatların boğan eğdiren penisliğini
arz etmedim bilgilerinize efendim ve sakallı
bir yüze dokunmanın içimi acıttığı
nereden de çıktı hiç
bir babanın ibne olamayacağı
helaktır madem müsrif çocuklar
lut yerinden yansın bu ateş
unutulsun eve dönüş ki hep sarı
anlaşılsın artık aşktan
gayrı bir ilah olmadığı

bir damla gözyaşı uğruna düşlenen intihar misali
büyüsün içimizde           baba katli




SABAHIN ÜÇÜ
Taksi şoförümüz Somali’nin buradan nasıl
daha iyi bir yer olduğunu anlatıyor bize çünkü biz İslam’da katilleri infaz ederiz. 
Böylece, daha az cinayet işlenir. Ama orada iç savaş 
yok mu şu anda? Bir sürü cinayet olmuyor mu?
Evet, ama genelde orası daha iyi buradan. Şimdi 
değil ama, çoğu zaman. Bize sistemin 
ne kadar akıllı olduğundan 
bahsediyor, yalancı şahitlik yapmanın 
zorluğundan. Kafalarımızı sallıyoruz. Çok şey öğreniyoruz. 
Diyorum ki – artık eve yaklaştığımızda – peki, 
ya biz? Birbiriyle evli. İki kadın.  
Alınmayın, diyor, büyük ciddiyetle. Ama adamla
adam, kadınla kadın: Halka açık 
infaz demek. Kafalarımızı sallıyoruz. Southeast Corridor*
boyunca kısa bir sessizlik yaşanıyor. Sonra diyorum ki, Evet, 
ülkemi seviyorum. Bu onu güldürüyor; hep birlikte gülüyoruz. 
Alınmadık, diyor Josey. Seni seviyoruz. Bence biz bazen 
Eşcinselliğin Kelamını yayarak herkesi gay olmaya çağırıyoruz.
Taksi kahkahalarla sallanıyor, bir nevi 
ölmemizi isteyen zavallı adam deli olmadığımız için rahatlıyor.
İkimiz onu teselli ediyoruz, rahatlatıyoruz, 
gülmesini istiyoruz. Ona Ülkemizi seviyoruz, 
diyoruz. Ve ona bahşiş veriyor Josey. Yüklü bir bahşiş.



Türkçesi: Kerim Atay


——————
*Southeast Corridor: Orta Atlantik ve Güneydoğu Amerika Birleşik Devletleri'ndeki mevcut demiryolu hatlarını Washington DC’den Boston’a uzanan ve Northeast Corridor olarak bilinen mevcut yüksek hızlı tren koridoruna bağlaması planlanan demiryolu projesi. 



                              Henüz Dikilmemiş Bir Karadut Ağacı
Çanlar Ayasophia’da çaldığı zaman, ölümümün yasını tutacaksın, bekle bir müddet
Tohumlarımda ancak o zaman insanın tükürmediği sudan gelen şehvetli bir kudret
Olacaksın! Yakındır elbet, yeniden buluşmamız, işte o zaman dalımda onurlu bir cinnet
Güney illerinde sürmanşet…Yazılacak! Ne kaldıysa sana yokluğumu hissettirmeyecek
Bulacaksın! Hükümet kalıntılarını, meşk hayatını dillere pelesenk eden pul soyluları
Bir vakit geçecek önünden çiftçiler ağlamaklı, soğan kökleri istemeyecek yeşermek
Nedensizlik destursuz girecek kapından artık, benim köksüzlüğümde kayıp kıyameti
Koparacaksın! Kendinden başkasından ummazken medet, kul israfına alet siyasete
Karşı duracaksın! Bana dökmek için tatlı suyu, öksüreceksin tuz ruhunu aklında kuşku
Çalışacaksın! Kahveni yeniden dolduracak, beni hatırlamamakta bulacaksın huzuru 
Türkiye Abi’yi, deniz cesetlerini, mafyadan hallice devleti ricalini, hırsla budayacaksın!
Yasal uyarıcılardan kuvvet al, büyütmek zorundasın yerlere dökecek de olsam dutlarımı
Hava ben gibi kararacak! Ay ayrılığımıza ağlamaklı, yıldızlar kayacak hasret suretli odana
Şiirinden geçen insanlar o zaman imrenerek bakacaklar sana, sendeki dünya kalıntısına
Geçmişinde bir kar küresi var biliyorsun, kırık cam parçaların yoğuşuyor, bazen yağıyorsun
Bıraksan da kendini Güney’e doğrulan ilk denize, sen yüzmek isterken dönen tekerleklerinde
Yorgunluğunun sesi acı bir güneşle kavrulacak! Ben işte onu duyacağım sana bakamadığımda
Handan otu ıslanırken sirkede, böreğin üzerine biraz daha çörek otu artık benim için değil
Salınacak, soyunacaksın! Bana, sanki yeniden uzatışın o tarçınlı keki, uzak bir hayal değil 
Bunların hiçbiri paranoyakça, histerik, hastalıklı değil, sana verdiğim duyguyu bir sır gibi tut
Mahallene bir koku daha duyur duvardaki çirkin yazıları vur, Taksim’e koştur sen bir haydut 
Hep gördüğün ve benimle olan rüyalarınla onları korkut, aşılar ağırdı, sırtında koca bir çanta 
Hatırlayacaksın, hatırla! Kollarım hiç ağır gelmezdi sana, ıslanmıştım ölürken ağzımda salya
Kabullenme bu gidişi, ağacımın arkasına saklanmayı bırak! Yaprağım sıcak, hava parlayacak 
İnanmayacaksan yeniden gelişime bir silah doğrult bana, erittim Kuzey dağlarındaki karları
Cürmüm budur, ama sen ılıman ve tropikal ve nemli bir iklime aitsin orada kalmanı isterdim
Ne varsa sana aşık İstanbul’da, onların kökünü kazı, sil defterlerinden, beni var say isterdim
Sulandıysa buzulların şimdi sen hatırlat bana, o yaban evine izinsiz girdiği için vurulan geyiği
Kahkahalarla gül terini doldururken beyaz bir bardağa! Ah her şey sepya, bu masa, bu tahta
Beni çıkartmadığın balkon, bana açılmayan bahçe ve kapı…Sakinleştirme aklını, beni duyma!
Bakma bana, sav beni başından, naaşımı bir uyduyla yolla arşa ama elvedayı benden sakınma!
Sen sur ne zaman üflenecek diye beklerken yatağında döneceğim toprağa, ‘an karibi’z-zaman!  
Sen ve ben birbirimizin yanlış kararlarıyız, beni oldurma, çanlar Ayasophia’da çaldığı zaman! 





Laço
gökkuşağı; kış günlerinde
sokağa serili ve
bir ayna edasıyla
bizi bizlere anlatıyor

boynumda homoseksüalitenin 
altın madalyası 
eflatun bayrakların altında
kendini daima koruyan erkeklerdenim 

ses ovada kalmayıp şehre kavuşuyor
-çok şükür!-
her altın madalyanın bir gümüşlüğü, 
bir bronzluğu var
bunca sene kendim olamadıkça
anlamsız
bronz, gümüş, altın 

bunca sene etek traşı olamadıkça
boğazları yumuşatan çaylarla
destekledim kelimelerimi
bir şeyler akar diye kendiliğinden
peçete bulundurdum hep yanımda 

diyojen'den marko paşa'ya
bir geçmişi vardır bu ülkenin
altın madalyayı boynumda saklamam
sürekli korunmam bu yüzden




bittiği söylenen 
yaz bitti
bundan böyle kalasıya yaşamak yok anı 
ama şimdi sen hatırlayacaksın 
kapısı örtülmüş sabahın güleç vaktinde 
yani zihnimde hep öyle kalmalısın 

kaç zamandır dünya senin baktığın gibi bakmıyor sana 
göründüğün gibi kalmayı yazdığın bir yaz akşamı 
o gençliğin rüzgarıyla geldi evine 
-kiraz getirdim trabzon'dan
çünkü rüzgarın gençliğiydi gövdesi 
ve yaz her zaman yazdı o evindeyken

yaşam aşk ve bilindik tutkular gölgesi
hazzın parmaklarından ılık ılık aktığı anda 
sırtını boşluğa dayamış 
kendine büzülmüş oturuyorsun 

aşkını adlandırıyorsun- gay aşkı bu
içinde onun dudağının körfezinde kaybolma korkusu 
lubunyaya  karışmış bir öfke
ve müziği hatırlıyor olmanın 
kanına kıymıklar karıştıran hızı

anlamsız bir dokunuşu olmuş rüzgarın 
ali'nin gecikmiş hayali 
kelimeleri seçmek zorunda bırakmadan
-sevdiğin bir insandan bahseder gibi-
gerçek denen haydudun susuz köprüsünü 
koşar adım geçer gibi sarıyor seni 

 ağır varlığını göstererek erkek şehrin havasına
 yeni doğan bir bebeğin içine çekeceği kadar
 havayı soluyup kalkıyorsun 

birdenbire gözlerini umarsızca
odaya çevirdiğinde 
gömlekler kondomlar külotlu çoraplar
hayallerinden arta kalan şiirin 
ölü mısralarını kemirmeye gelmiş 
beceriksiz bir oğlanın yazdığı 
uzun dizelerden biri gibi 
sevişmelerinizin de bittiğini anlıyorsun

sakallarımız ayrılırken diyorsun kimseler duymasın
çabaladın yok saymaya çalıştılar
onlar böyledir – ezik yaban çiçekleri gibi
 her oğlan göğe çekilmiş bir orta parmaktırcılar

biliyorum 
aşkın ölmediği her yerde söylenir 
ama kirazlar kışın meyve vermez 
ve yaz sahiden bitmiştir 



Korkunç Toplu Aile Fotoğrafı

Soldan, ayaktakiler:
eski başbakanın hayırsever ve koca yürekli olduğuna ikna edilmeye çalışıldığımız oğlu,
ki kumar değildir ayıp, halkın cebinden çalınanlarla oynanmıyorsa
ahlakçılık da tehlikelidir hırsızlık kadar

her mega projenin, her inşaat ihalesinin altından çıkan kısa müteahhit
cansiperane sahiplendiği “dava”ya karşılık dört yüz küsur milyon liralık vergi borcu silinen mücahit
açgözlülüğün genetiği bozabildiğinin yaşayan kanıtı

çöpten yemek toplamaya mecbur insanların günden güne arttığı yerde
zerre miskal umursamadan çektiği yemek videolarıyla iticiliğin sınırlarını zorlayan
fenomen olma heveslisi az ünlü youtuber
instagram filtrelerini daha etkin kullanmalısın
                                                                          ya da
yediğin avam yemekleri istisnasız övmenin değil canlı yayında boğazına bir tavuk kemiği kaçıp da boğulmanın haber değeri var

güney’in kapısından girerken kişilik namına ne varsa bırakan kayyım
altı ayda bitmedi bak, gördün mü
yatakta kendinle kaldığında gecenin en tekinsiz saatlerinde uyuyabiliyor musun sahiden
o utanmazlar! o ahlaksızlar! o sapkınlar! daha sana utanmayı öğretecek

konya’da gizli bir uzay üssümüz olduğuna, yerli roket yaptığımıza, amerika’nın kullanmamıza izin vermediğine sarsılmaz bir bağlılıkla inanan amca
betona gömdüler tarlanı, eskiden ektiğin patates dışardan geliyor şimdi
elinde avucunda kalmadı, aldığın nefes parayla
uzaylılar zinhar içimizde, roket bize girdi

Oturanlar:
hande kader istiklal’de dövülürken saray’ın iftarında ağırlanan makbul lubunya
hande sonradan yakılarak öldürüldü, duydunuz mu sayın diva
ejder meyveli smoothie güzel miydi bari

ne iş yaptığı tam olarak bilinmeyen milyoner koleksiyoneri hanımefendi
herhangi bir vasfınız yokken gündemi bu derece meşgul etmenizden
salgının yoğun olduğu ülkelerden gelen manitalarınızla karantina kurallarına riayet etmemenizden
ve son olarak en çok kitap yazmaya cüret etmenizden tiksiniyorum

kocasıyla birlikte o gagalı, güzel balıkçıl kuşun da adını kirleten nefret dolu gazeteci
sözcük israfı 
*

pınar gültekin’in o boyla varile nasıl sığdığını merak eden gereksiz şarkıcı
iki binlerin başında yapamadığı evlilik zamanda kırılma yarattı belki de
alternatif bir evrende cehennemdeyiz hepimiz

çocuklarını pazarlayan isimsiz bir korkunç anne
seninle korkunçlukta yarışacak çok az şey var


beni bana sormadan hiç, beni umursamadan, beni zorla, harap bitap beni, korkunç bir ısrar, bitimsiz bir coşku, salyalı bir alışkanlıkla beni…

beni hoyrat bir** selfie’yle
yeni bir fotoğrafa koydular





*Ahmet Şık’ın bir twitinde geçen bir ifade
**Metin Altıok

Sappho 𖦼 105a

Category : no 7
105a


Kızarmış tatlı bir elma gibi ağacın en tepesindeki
dalın en ucunda, toplayanların unuttuğu
hayır, unuttukları değil, aslında, erişemedikleri.





Türkçesi: Roman Karavadi








Antik Yunanca aslı / İngilizce çeviri kaynak: Sappho, Alcaeus. Greek Lyric, Volume I: Sappho and Alcaeus. Edited and translated by David A. Campbell. Loeb Classical Library 142. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1982., s. 131, 105a.

tahribatsız muayene
bugün on üç yaşıma girdim, bornozumla uyumlu banyo terliklerim çekmecede. öğretmen bir çocuğa "dangalak" diyor, kardeşim sinirleniyor, inceliği kendinden menkul bir çocuk. senelerce tekrarlanacak o rüyayı ilk defa görüyorum.


burası güvenli,
zamanı tahmin edilemez kılan,
onu değirmene götüren bir beyazlık hâkim.

dün yedi yaşıma girdim. elimdeki gazetenin köşe yazarlarını ezbere biliyorum, gıpta. senelere salya akıtarak bakıyorum ve arttırıyorum! 


dün doğdum, 
elimde topaç, 
başımda amerikan kesim saç.
burası güvenli,
anlamadığım kadar ışık,
tahribatsız muayene,
birtakım gözaltılar var.

pınar'ın beyaz çantası,
kakülleri ve arkadaşları var.
çantayı öğle arasında çalıyorum
salondaki koltuğun altına saklıyorum.
bütün akşam yakalanmayı bekliyorum,
pınar’ın annesi arıyor.

failin yakalanışı, utanışa teslimi, tahribat.

mavi çantamın içine sadece bornozum sığdı, terlikleri giyinebilirim. evden çıkıyorum, üç kat yukarı. o akşam evde uyuyorum, yine.


saçlarım bitleniyor,
oğlanlar kahkaha atmaz
oğlanlar kahkaha atıyor.
kızlar kahkaha atamaz.
kızlar tabii,
bit onlardan bulaştı!
kafamı kazırcasına tarıyoruz,
annem sinirli,
amerikan kesimi özlüyorum;
henüz çocuğum, çubuklarla oynuyorum.
bunları hem annemden hem babamdan
ne bakkaldan ne çakkaldan;
en büyük meydan ateşlerinden
yana yana kaçan gençlerden öğrendim.
ateşlerini yağmura buladılar ki
bir geçit töreni işte böyle olur, çok sevdim!

ama gece uyanıp çekmecelere işiyorum,
hiçbiri dindirmiyor öfkemi, 
beyaz çantayı, pınar'ı, öğretmeni
köşe yazarlarını ve rüyayı yakmak istiyorum
bu gıpta yanlış biliyorum, çöpe atılıyorum.

burası güvenli,
okmeydanı ssk ve diş hastahanesi,
aralarında üç şeritli yol,
iki şeridinde daima park etmiş arabalar.
parçalı bulutlu bir gün, 
hava limonata kokuyor.
orta şeritte uzanıyorum,
çıplaklığım emiyor asfaltın ısısını,
buradan sadece gökyüzü görünüyor.

burası güvenli,
kimse, göz ucuyla dahi bakmıyor bana,
ıpılık bir su gibi geçiyorum senelerin arasından.

bu rüyayı bugün hatırladım. dün doğduğum yalan. yarın için topacımı, gökyüzünü, kıvırcık ve bitsiz saçlarımı hazırladım. ilkem, küçüklerimi korumak; büyüklerimi doğurmak. 


tahribatsız muayene diye bir şey yok,,





antigone

gecenin işçileri çalışıyor diyen kadınlar
gecenin içinde kaybettirilen kadınlara bakarak:
allah her yerdedir dedi. kadınlar hiçbir yerde.

bi’ kanamayla akraba olunabilir.
yani bi’ kanamaya bakar sevgilim, 
bütün mezarlara çiçek tutan o ellere, kar küremeye/
çiçekli tülbentlere, yeşilin zehrine, kar yanığı gerillaya
yani alnı akıtmalı bir düşmeye, düşerken ardında bırakılan o boşluğa
yani kendine, kendinden dönmeye.
dönerken çizilen çembere, sevişirken ölen peygamberdeveleri’ne
ölüleri soğumasın diye battaniyelere,
ölüler ki gömülmezler çün onlar leştir sevgilim.
onlar bize esirgenmiş kar yanıkları, hatırla
dünya ,orası kanamaya devam ettikçe dönüyor
hâlâ /yani organlarını incir ağacının yapraklarıyla örten hayvan
yani bütün boşalmaların birincisi
bütün ceninlerin artığı
kanamalı kırım, kanamalı hayvan. boşluğu diline 
ezber etmiş bu parkalı muhacir, ah ki
o çürüdükçe biz dirildik.

yasalara boyun eğmiş bir antigone gibi
babanın ve erkek kardeşlerin yasalarına boyun eğmiş bir antigone gibi,
yani yaşamak isteyen bir antigone gibi,
yaşanabilir
mi?
bu.
kanamalı bir soru

ön söz
“bütün şairler delidir”
Scévole de Sainte-Marthe
şiirden kurtul
sokağa in diyor mahalleli
az evvel biri, benim yüzümden boşamış nermin’i
cahile peygamberdevesi
yedirebilir misin diyor
bakıyorum, dante ve kamil abi’ye göre dipteyim

öğütlere gömülü okuyucular ve siz;
zavallı ortaklarım
varlık paranoyasıyla kopardığınız yaygara
ve deli alacası kıssalarınız bana uzak
ağır öğretilerle buradasınız ama
asırlar önce tabağımı yıkadım
aynı şey değil midir arınmakla?
yok, nermin’le hiç sevişmedik
kamil abi’yle de
fil kapıdan geçer de kuyruğu kalır
aynı şey değil midir sır tutmakla?
yol alıyorum, darwin ve nermin’e göre tepedeyim

imgeden kurtul
sokağa in diyor mahalleli
yıllar evvel nermin, şiir yüzünden öldürmüş kamil abi’yi
tanrıyı katil ilan eden
sözcük değil miydi diyor
aydınlanıyorum, nietzsche ve şiire göre edepsizim

Queer in Me*
	1.Padme, Annem Eteğimi Vermedi.
	2.Kadie Elder, First Time He Kissed a Boy. 
	3.Sufjan Stevens, Mystery of Love. 
	4.Dolu Kadehi Ters Tut, Anamız Babamız Yok Deriz.
	5.Katy Perry, I Kissed a Girl.
	6.Todrick Hall, I Like Boys.
	7.Athena, Ses Etme.
	8.Lady Gaga, Hair.
	9.Lilly Allen, Fuck You.
	10.Ajda Pekkan, Sana Ne Kime Ne.
	11.Gloria Gaynor, I Will Survive.
	12.Pharrell Williams, Freedom.
	13.Hadise, Nerdesin Aşkım.
	14.Israel Kamakawiwo’ole, Over the Rainbow.
	15.Pink, Raise Your Glass.
	16.Kenan Doğulu, Eksik Hayatlar.
	17.Pet Shop Boys, Go West.
	18.Lil Nas X, Montero (Call Me By Your Name).
	19.Nuri Harun Ateş, Ay
	20.Leggoh, I Chant, You Vogue.
	21.Charlie6, Perra Fina.
	22.Emel Müftüoğlu, Hovarda.
	23.Gülşen, Bangır Bangır. 
	24.Against Me!, True Trans Soul Rebel.
	25.Onsind, Heterosexuality Is a Construct.
	26.Jakuzi, Lubunya.
	27.Simge, As Bayrakları.
	28.Rina Sawayama, Cherry.
	29.Sezen Aksu, Onursuz Olmasın Aşk.
	30.Nova Norda,  Varım.
	31.Billie Eilish, Wish You Were Gay.
	32.Mabel Matiz, Geziyorum Dünya İşte.
	33.Sertap Erener, Rengarenk.



https://open.spotify.com/playlist/4mEIzlUWiLWRaLeU2XiTpO

 “H”

Bana anlattı
Anlatmam için

H. aynanın karşısında durduğu andan başladı anlatmaya. Henüz başına gelmemiş o felaketten beş dakika öncesine kadar hayat mutluymuş, hem de kendi etrafında dönecek kadar mutlu. Anlatırken, öyle geniş bir gülümseme yayıldı yüzüne, ışıldadı, patladı. Havaya saçılan her bir şen zerrecik mutlu olduğu o geçmiş ana karıştı, sanki bir bulut olup tekrar geri gelmek ve şimdinin üstüne tatlı bir yağmur gibi yağmak istercesine. 

“Yaşamımda donup kalmak isteyeceğim tek zaman, o aynanın karşısında geçirdiğim beş dakikadır, biliyor musun?” 

Elbise dolabının üzerindeki aynaymış. Hava çok sıcakmış o gün. Evde kimse yok. “Tek başınalık özgürlüktü benim için,” dedi. “Küçücük bir odada bile.” Aynanın karşısına geçmiş, hohlamış koluyla silmiş, parlatmış, kendi de pırıl pırıl, şıkır şıkır, al al olmuş. 

“Soyunup, çırılçıplak kaldım, müziğin sesini açtım; çal La Vie En Rose çal”

Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas
Je vois la vie en rose

Kolları açık döndükçe dönüyor, hızlanıyor, başını eğiyor, yavaşlıyor, sonra yine hızlı, kavuşması hayal özgürlüklere uçuyor, beş dakika daha biraz daha, şu şarkı bitene kadar, toz pembe dağılana kadar, kendi rüzgarından tüyleri kabaran bir tavus kuşu, kendini sevmek çok güzel, sımsıkı tut beni, kollarına aldığında, cennet ayaklarımda, nefesin, sesin, Edouard güzel oğlan, ahh…je taime

Fırıl fırıl dönen fakir odanın sıvasız duvarlarından zihnine edepsiz şekiller akıyor, çıplak, açık saçık, eller o eller ki ergen bedeninde dolaşıyor, hoşuna gidiyor bu, çok hoşuna gidiyor.

Daha hızlı dönerse zamanı geri çevirebilecek, yaşamının başladığı yere gidebilecek, belki bir Matthias’ı seçebilecek baba olarak ya da Alice’i annesi, doğum yeri Hollanda, cinsiyet yok, medeni hali özgür, sevdiği renk gökkuşağı– zamanı geri çevirme arzusunun nedeni beş dakika sonra aynaya gölgesi düşecek olan sert suratlı canavar. Yeri kıra kıra gittikçe yaklaşan adımlar, taşlar çatlıyor, gök ağlıyor, gümbür gümbür. Onun gözleri hâlâ kapalı, kulaklarında hâlâ La Vie En Rose, hâlâ dans ediyor.

Il est entré dans mon cœur
Une part de bonheur
Dont je connais la cause

“Müzik sustu, dans bitti, aynaya sıçrayan kan, tuzla buz olan ayna, duvarlarda kızıl izler, sırtımda açılan kemerli yollar. Tüm bunlara tek şahit pencerenin kenarına konan güvercin. O da sonra uçup gitti, gitti öylece bir tek tüy bile bırakmadan. 

Kafam öyle dağınık, gözlerim bulanmış, yüz çeperlerim genişlemiş, dişlerim ağzımın içinde genleşiyor, kafatasımın yeryüzünde kapladığı alan büyüdükçe büyüyor, sonra kara kapkara bir deniz salyası beynimi yavaş yavaş örtüyor ve o ana dair içimde canlı ne varsa öldürüyor. İşte bu çocuk ertesi gün gözlerini hastanede açacak, o geceye ait olan tüm anılar silinmiş, yok olmuş. 15’lik bir zihin o aynayla birlikte birliğini yitirip parçalandı, tuz buz.” 

***

 “Yatağımda yatıyor, etrafımda konuşulanları hayal meyal duyuyordum; 
Hastaneye getirdiklerinde durumu feciydi
Yüzünün tam ortasında onu böyle ikiye bölen bir kesik
Kendini tam ortadan ikiye mi kesmiş
Yalnız nasıl o kadar muntazam atmış ki o kesiği anlamadım
Acile getirildiğinde hemşire bayıldı çocuğu görünce
Ben hiç böyle bir şey görmedim
Beyin sarsıntısı geçirmiş, sırtı da paramparça kemerle dövülmüş
Kim yapmış
Ameliyat masasından kalkmaz artık diye düşündük. 
Valla kalktı kalkmasına da çocuk, hatırlamıyor bir şey

Kesik yüzünde feci iz bırakacak. 
Böyle kocaman büyük çirkin bir iz. 
Musa’nın yardığı Kızıldeniz gibi, çirkin bir delta gibi
.”

***

“Sonra işte büyüdük. Baba ittirmesiyle akademi sınavına falan girdik sonra kapağı teşkilata attık, adam olduk, fena da olmadık. Polislik büyük meslek, forsluyum mahallede, havalı dolaşıyoruz, bir yürüyorum yerler yıkılıyor. Ama içimde durulmayan deli bir kan var. Akmaktan sıkılmış, coşmak isteyen.” 

H. o zamanlar her gün içiyormuş. Olaysız pek günü de geçmezmiş. Yine onlardan biri. O gün de Ramazan komiserin karşısında ayakta zor duruyorum, diyor. Sabaha kadar uyumamış, ağzına da bir lokma koymamış. “İyice zayıflamıştım. Bacaklarım çöp gibi. Adeta çöpten bir adamım. Yalan da değil hani. Çöp gibi hissediyorum zaten. Yüzüm içeri çökmüş, komiser anlatıyor ben heykel gibi karşısında onu dinliyorum.”

“E be evladım demedim mi ben sana uğraşma şunlarla.”

“Uğraşmadım abi.”

“Nasıl uğraşmadın oğlum, haşat etmişsin kadını.”

 Ramazan komiser homur homur, “derdin ne oğlum lan anlamadım gitti.”

Ben de anlatmaya çalışıyorum güya, bakın Ramazan komiserim de o öyle olmadı da, bunun sevgilisini sorguya çekiyordum da, işte tanıyor pezevenk peşinde olduğum çetenin başını, konuşmuyordu da, ne yapsaydım da, tartakladım biraz, bu kapının ardına saklanmış, silahıma doğru bir hamle yaptı da, çekip vuracaktı beni de, yok uyuşturucu yok bilmem ne, safsatadan bir sürü hikâye. “Karambolden ne oluyor demeye kalmadı, bir arbede bir kavga. İşte öyle, komiserim.”

İnanmadı tabii komiser;

Ya yürü git. Külahıma anlat bunları. Bak oğlum, zaten vukuatlısın. Ne istiyorsun oğlum bu travestilerden, geylerden, lezbiyenlerden, translardan sen. Derdin ne. Zaten Allah vurmuş bunlara, ne idüğü belirsizler gibi dolaşıyorlar ortada.” 

H., bıyık altından mır mır çıkan, içine akan zar zor duyulan bir sesle yanıtlamış:

“Adam olsunlar biraz, erkek mi kadın mı ne halt oldukları belli değil.”

“Ramazan abi çileden çıktı.”

Şşş lan oğlum, bak kendine gel. Milletin kıçından, başından, kiminle yiyiştiğinden, apış arasındakinden sana ne lan! Bir öncekine de kaza dedin. Yok, yolda başka birini kovalıyormuşsun da yok karşına çıkmış da. Git bu zırvalıkları babana anlat. Tepemi attırma. Anladın mı?”

         “Peki komiserim.”

Komiser kızgın değil ama bıkmış. H’yi çok seviyor, ama yeter yahu canına tak etmiş bu taşkınlıklar. Kendi kendine söyleniyor “Tamam üzülüyorum haline, kimi kimsesi yok falan ama kendimi de yaktırmam bir delibozuk için.”

Neyse, bak severim seni, iyi çocuksun, dürüstsün. Allah’tan daha ciddi bir şey yok. Yırttılar paçayı. Onlarla birlikte sen de yırttın. Formaliteden bir sorgu olacak, imza falan atacaksın. Burada verdiğin ifadenin aynısı. Sonra kapanacak dosya. Bak, bana bak! Bu son olsun anladın mı? Yoksa açığa aldırırım seni bak karışmam.

“Tamam komiserim.”

H. derin bir nefes almış, kuş gibi hafiflemiş. Teşkilat onun her şeyi, anası babası çocuğu ailesi. Eğer kenara atılırsa, bir hiçliğe dönüşür. Hâlbuki geldiği yer bir hiçlik ve H’nin en son dönmek istediği yer orası.

Babacan komiser Ramazan, masasından kalkıp, arkasındaki dosya dolabını çekmiş, sonra aklına bir şey daha gelmiş. H’ye seslenmiş:

Haa unutmadan bir de yarından itibaren terapiye başlıyorsun. Teşkilatın bir psikoloğu var. İyi bir kızcağız. Her hafta oraya gidilecek. Bak raporlarını isteteceğim doktordan ona göre. Külahları değişmeyelim anladın mı?

H. buna hiç hazır değilmiş, kan beynine sıçrıyor. Bu deli doktoru da nereden çıktı?! 

“Aman komiserim, yapmayın. Milletin dilinden kurtulamam.”

“Kes lan! Onu önce düşünecektin. Seninle ilgili baskı var üstten, kaldır diyorlar, sür gitsin. Aman dedim, depresyonu var, gitsin bir görünsün doktora. Bunu zar zor kabul ettirmişim zaten. Bu son şansı dediler. Bak beni rezil etme. Beni de yakarsın. O zaman Allahıma dar ederim sana burayı. Hadi çık git şimdi.”

“Peki komiserim…”. 

“Çok çaresiz hissetmiştim, nereden bileyim çaremin ayağıma geldiğini.”

***

Ofisten çıkıyor. Uzun mavi koridor. Ahlak Büroda geçirdiği 10 yılın ayak izleri var yerlerde. Kapıdan çıkıp, alabildiğine yürümeye başlıyor. Amaçsız, yönsüz. Sanki koca şehri bir kutuya sığdırmışlar. Duvarlar üstüne kapanıyor, yollar o yürüdükçe daralıyor. Kutunun içinde sıkışmış. Her seferinde bu son diyor ama içinde dindiremediği kaynağını bulamadığı o öfkesine hep yenik düşüyor.

Bok içseydim keşke, kafama sıkayım,” bir yumruk savuruyor kafasına, hırsını alamayıp yoldaki bir çöp tenekesine de sıkı bir tekme. Tüyleri yolunmuş kırpık bir kedi can havliyle tenekeden zıplayıp, arkasına bile bakmadan kaçıyor. H. pişman, üzülüyor kediye. Ama asıl pişmanlığı dün geceden kalma. Evet, çok içmişti ve bunu komiser de biliyor. Komiserin yıllardır teşkilatta H.’nin ağız kokusunu çekmesinin nedeni, karakaşı kara gözü değil. Komiser baba olmasına baba adam ama gözünün yaşına bile bakmadan harcadığı onlarca polis var. H. işini iyi yapıyor. “Zaten öyle olmasan çekilecek bir tarafın yok, burada bir dakika daha barındırmam seni.” Komiser babanın durup durup dediği buymuş. 

Bir önceki gece izin günüymüş. Kendini tutamamış, bardan çıktıktan sonra yine Transarea’ya gitmiş. Aylardır kendine uğrak yeri yapmış toplumdan dışlanmışların kutsal topraklarını. “Saplantı yapmıştım. Güya, bölgeyi, mekânları kontrol altında tutacak, bir bir temizleyecek, ahlaksızlığa geçit vermeyecektim,” diyor. 

Gide gele artık bölgenin müdavimleri de tanıyor H.yi. Önceleri illallah ediyorlar sonradan komiserin deyişiyle “kıçlarına bile takmıyorlar.”

“Bela geldi yine.” 

“Şşştt gelsene yakışıklı.”

“Canımm ne işvelisin ayol.” 

Bir ay önce yine böyle bir gecede H’yi kötü benzetmişler. Öyle böyle değil. Köşede duran üç beş transa sataşmış, itip kakmış. Oradan uzaklaştıktan sonra arkasında gelen yüzleri maskeli iki serseri boğazına bıçak dayayıp duvara yapıştırmışlar bunu. Orada öyle savunmasız kalmış H, kıpırdayamamış. Ağız dolusu küfürle tehdit etmişler, “Bir daha buralarda gezme bak kötü olur sonun.”

“Ama yine de herkes benden çekinirdi, polisten çok çekiyorlar tabii, azınlıklar ne de olsa. Ben de onların inine çomak sokmaya devam ettim,” diyor.

Aslında olay gecesi H’nin komisere anlattığı gibi olmamış. Uyuşturucu satıcısı falan da değilmiş peşinde olduğu. H’nin taktığı birisiymiş, bir trans. Bununla sohbet ediyorlar gide gele bir tanışıklık kuruluyor aralarında. Sonra bir gün ikisi de içmiş. Bardalar. H’ye abuk subuk konuşmuş kadın. Demiş ki bak var bu işin içinde bir iş. Buraya gelmelerin gitmelerin, bizden, Transarea’dan kopamaman. 

H köpürüyor. İçinde o susturamadığı öfke, patlamak için hep bir çatlak arayan öfke. Ona sorsan bölgede düzen kurmaya gidiyorum diyor. Pek inandırıcı değil. Nafile.

“O zamanlar erkeklik diklenmek demek, laf söyledi ben de giriştim.” 

***

“Komiserle o konuşmamızdan sonra zorunlu olarak terapiye başladım,” diyor H.

İlk seansına beş dakika erken gitmiş. Sekreter H’yi odaya almış, orada bekleyebileceğini söylemiş.  Terapistin ofisi, düşündüğünün aksine –aklında sürekli filmlerde seyrettiği beyaz soğuk sıkıcı seans odasının ortasında duran boş bir yatak, ya da deri kaplı yatar koltuk varmış – sıcak renklerle döşenmiş, mis gibi kokan çiçeklerle dekore edilmiş. İçeride çalan müziğin yumuşaklığı uykusunu getirmiş. 

“Teşkilatın psikoloğu, terapisti, karanlık işlerin aydınlık yüzü Ayça adında çıtı pıtı bir kadındı. Kafasını sıyıran ona gidiyor, herkes çok memnun, nasıl bu kadar şey bildiğini kimse anlamıyor, polislik ağır yük omuzlarda ama bu kadın işte yardımcı,” diyor. 

Ayça’nın geldiğini duymamış H, koltuğa yayılmış uyukluyor.  Kapanan kapının sesiyle yerinden sıçrayıp toparlanmış. Ayağa kalkıp, kibarca Ayça’nın elini sıkmış. Ayça da yaşlı ama içten bir gülümsemeyle karşılık vermiş. H’yi nedense karşılaşmayı beklemediği bir huzur sarmış o anda.

“Sonraki günler, çok kolay geçmedi. Kalın bir sicimin bir ucundan ben diğerinden Ayça tuttu, bazen koparmak için gerdik, bazen neredeyse elimizden düşürecek kadar serbest bıraktık. Ama ikimiz de tutmaktan hiç vazgeçmedik.  Ayça giderek daha çok yaklaşmıştı bana. Son zamanlardaki en büyük destekçilerimden biri olmuştu. Üç koca ay sürdü, kısa gibi gözüküyor ama değil. Hasta doktor ilişkisinin ötesine geçtik biz. Başka bir boyuttaydı aramızdaki kimya; derin, sıcak, sarsılmaz. Güvendi galiba bunun adı. Tam bilmiyorum. Yanında ilk ve tek rahat ettiğim kadın oldu Ayça.”

 “Bir öğleden sonrası seansı daha gerçekleşirken üzerimde yine bir türlü atlatamadığım rüyalarımdan kaynaklı tedirgin ve yorgun bir ruh hali vardı. Ayça ile tuttuğumuz sicimin gerildiği anlardan biriydi. Böyle olduğunda içimi umutsuzluk kaplar, yolumu kaybeder, neden orada olduğumu sorgulamaya başlardım.” 

“Ayça ben hâlâ her gece aynı rüyayı görüyorum. Dayanamıyorum artık!”

“Hadi gel otur sakinleş, belki unuttuğumuz bir detay vardır. Bu kadar yol aldık. Pes etmek yok. Ben bırakmam seni. Beraber çözeceğiz bunu. Yaslan bana ve anlat.”

         “Aynı kız yine ortaya çıkıyor. Fener alayının tam ortasında kalakalmış hangi yöne döneceğini bilemeyen küçük kız. Sanki bunu umursamıyor. Bir anda önünde bir köpek beliriyor, ruhunda orman şeytanının kaybolduğu deli bir köpek. Kızı uzaklara götürüyor. Peşinden gidiyorum, ormana giriyorum. Kız kaybolmuş, yok. Sonra kendimi karla kaplı bir tepenin üstünde buluyorum, tepede marşmelovdan yapılmış bir adam var, yumuşak aletine dokunuyorum. Bir anda karlar da eriyor. Yazmış. Bir kadınla sevişiyorum. Sıcak. Elbisesi bacaklarına yapışmış, apış arası ıslak, tırnakları avuçlarını kesiyor, dudaklarını ısırıyor, meme uçları dikleşiyor,  kızarıyor, şişiyor şişiyor şişiyor ve patlıyor. Kendime geliyorum, rüyadan çıktım sanıyorum, bir sokak köşesinin başında bir kadın, sanki ormanda kaybolmuş o küçük kızın büyüklüğü. Simsiyah kuzguni saçları var, yüksek topuklu ayakkabıları, incecik elleri. Çok alımlı. Bana gel işareti yapıyor. Büyülenmiş gibi peşinden gidiyorum. Ama yakalayamıyorum. Ne kadar hızlı koşsam da yetişemiyorum. Bütün sokaklarda caddelerde onu arıyorum. Ve ter içinde uyanıyorum. Uyandığımda bile onu arıyorum.”

“Bak çok güzel, sona geliyoruz, bana güven. Lütfen.”

“Ayça,”

“Efendim?”

“Biriyle bir olmak nasıl bir duygu?”

***

“Ayça bekârdı. Kendi kendime acaba daha önce birisi olmuş muydu hayatında, diye soruyordum. Benim olmamıştı. Nasıl olur onu da bilmiyordum. Öyle sormuştum işte, pattadanak, pek düşünmeden, yüzüm de kızarmıştı. Ayça durdu, gözlerimin içine baktı, içime huzur salan bir çift göz. Kimsenin göremediklerini gördüğünü biliyordum. Kalbimdeki yumuşamayı hissediyordu. Gülümseyip, hiç tereddüt etmeden cevap verdi Ayça,”

“Bu şey gibi sanki birlikte olduğun insanın hücrelerinde dolaşmaya başlıyor ve onu keşfediyorsun. Onun her santimetrekaresi ile sevişiyorsun. Yeri geliyor nefesin oluyor, yeri geliyor canı oluyorsun, ama yine de kendine yaşıyorsun. Özgürleştirici birlikteliğin olmadığı yerde sevgi köleliktir. İşte öyle bir huzuru bulunca, senden yansıyan dünya onun hayal ettiğine yani en tutkun olduğu şeye denk gelince, cennet yeryüzüne iner. Dünyalarınızı keşfederken, katlanırsınız, büyürsünüz, işte o sevgidir. Birbirine ayna tutan ruhlar, birbirini sonsuzluğa çoğaltır.”

H. tam burada uzaklara daldı galiba Ayça’yı hatırladı, sonra toparlandı ve anlatmaya devam etti. 

“Belki de tek katlanamadığım şey kendimimdir Ayça. Belki bu yüzdendir tüm kabullenemeyişlerim, tüm öfkem. Ne dersin?” 

“Hadi bugünlük yeter bu kadar.”

“Rakı içelim mi akşam.”

“Ayça gülümsemişti, ışıl ışıl.”

“Hadi içelim!”

***

“Buluştuk gece. Hasta doktor değildik artık. Neydik bilmiyorum ama. Dubleleri devirdikçe devirdik. Coştuk, kenetlendik, sadece o ve ben vardık. Dünya tüm çirkinliklerini de alıp yok olmuştu. Ellerimin kadehe uzanırken titrediğini hatırlıyorum. Neden bilmiyorum. Heyecan, mutluluk, sevinç?  Uzun gece, bol alkollü, bol hatıralı, bol dünya kurtarmalı geçiyordu. Peltekleşmiş dillerimizle eğreti yaşamlarımızı yeniden örmeye çalışan iki kayıp ruhtuk o masanın başında. Ayça da titredi biraz, içi üşüdü. Gülerek ağzım karışa karışa ona bağırdım sanki karşımda değil gibi, sanki benden uzakmışçasına, Ayçaaa, ben demiştim sana, üşürsün. Boğazım kurumuştu. Rakıyla çalkaladım, üç beş öksürdüm, sonra daldım uzaklara, uzakların dumanlı dağlarına, dağ dumanlı, kafam dumanlı, ağır ağır koyu koyu o arabesk dağlardan seslendim Ayça’ya:

         “Ah be gülüm ayaz olur bu şehirde geceler, sınır bekçilerinin kanla sıvanmış elleri dilsizdir. Griye hapsolmuş havasından ağır bir et kokusu yayılır. Bulutlarından parlak damlalar yerine, çelimsiz kara çekirgeler yağar. Suları bulanık nehirler akar caddelerinde, sokak köşelerinde satıcılar, kadından bozma erkekler, babalarını arayan sabiler.

İtleri vardır buraların, hem sümsüktür bir o kadar da sinsi, ulumayı çoktan bırakmış avanta peşinde koşarlar, bedava bir kemiğe yüzyıl kıç yalarlar.

Öyle elini kolunu sallayarak dolaşamazsın sokaklarda, ağır abileri vardır bu şehrin. Kollarında altın saat gibi taşırlar taşradan aldıkları on yedilikleri. Ne çatılarının altında yuvalanan dirilere güvenirler, ne de toprağın altında çürüyen ölülerine. Damarlarında dolaşan zehirli dumanların ardınca yalpalar kelimeleri. Uçurumun kenarından alıp, cehennem kapısına sürükledikleri itaatkâr ruhlara iğne izleri hediye ederler.

Arada soluklanıp bir ezine yuvarlıyordum, üstüne de bir rakı. Fonda da yanık bir şarkı, değmeyin keyfimize.

Çıplak tepelerinde yeşil bitmez nicedir bu şehrin. Kanatları kesilmiş kuşların çırpınışları, nasır tutmuş ellerin arasında son bulur. Meydanlarda dev aynası satar umut tacirleri, ceplerinde parselledikleri yaşamların vasiyetleri. Ne gözlerinde ayrılığın yakıcı hüznü vardır bu şehrin, ne de limanlarında arsızca dolaşan âşıkları. Sahtedir bin bir renge boyalı yüzü, kara kaplı defterinde her ihanet üç kuruşa örtülü.

Ah be gülüm ayaz olur geceler bu şehirde, üşürsün de kimse gelmez sarmaya seni.

Sustum, terleyen alnımı peçeteyle sildim, bağırdım “Daha ne olsun,” dedim “Daha ne olsun.” Sonra gözlerinde yaş birikmiş Ayça’ya dönüp ağlamaklı bir sesle güldüm. Aslında hem ağladım hem güldüm. Dedim Ayça, neden senin bir manitan yok? Sen bir manita yapsana kendine kızım. Git seviş, gece gündüz. Sonra bir başkası olsun, sonra bir diğeri. Gece yattığın yatakta sabah uyanma lan ne olacak. Keyifliyse siktir et gitsin. Tutunduğun değerler bir gün karşına gardiyanın olarak dizildiğinde bunun farkında bile olmayacaksın. Veeee içinden onca anı geçmiş bir hayatın son damlalarını dolduruyorum kadehime, hepsi tekrardan ibaret. Senin için şerefe diyorum Ayçaa!.”

“O gece orada meyhane kapanana kadar kaldık. Yalnız ve soğuk sokaklarda boş boş dolaştık. Kol kola girdik, şarkılar söyledik, neşeli şarkılar, içli şarkılar. Sarhoşlar nasıl söylerse öyle. Hem ağladık, hem güldük taa ki ayaklarımız, bizi Transarea’ya götürene kadar. 

Ayça renkli sokaklara, yükselen seslere, ışıl ışıl evlere baktı, kimliğinden arınmış gökkuşağı bir dünyadan yayılan canları gördü orada. Bana kaydı gözleri. Büyülenmiş bir ben duruyordu sokağın başında, kendi koyu perdesinin aralığından bakan.

Elimi tuttu, eli sıcacıktı, anne eliydi, baba eliydi, sevginin eliydi. Orada bir süre kımıldamadan durduk. Buzlar nasıl çözülürse, benim de kalbi erimeye, açılmaya, açıldıkça acımaya başladı. Sırtıma bir bıçak saplanıyormuş gibi nefessiz kaldım, iki büklüm oldum,  o can havliyle yere kapandım. Ayça da benimle birlikte yere eğildi. Ben tir tir titrerken, kendime isyan eden dudaklarımdan benim olmayan kelimeler döküldü “ben yapamam, yapamam.”

Ayça sırtıma dokundu, şefkatle, yaralı bir hayvanı incitmemeye çalışarak, ürkütmekten çekinerek nasıl olursa öyle: “Biliyorum, sakin ol, hepsi geçecek.”

Orada daha fazla bu ağırlığı taşıyamadım, yerimden fırladım, Ayça geride bir nokta kalana kadar koştum koştum, sokak aralarından, kaldırımlardan, araba yollarından, rüzgârdan, sessiz haykıran geceden, bozacının naralarından, bir kocakarının çığlığından kısacası hayata can veren her şeyden kaçtım. Yolum, benim gibi kırık dökük tahta bir iskelede son bulana kadar hiç durmadan tükettim sokakları. 

İskelenin ucuna çöktü ölgün bedenim, ay ışığı ile çalkalanmış durgun denizin yüzeyine baktım, damarlarımın arasında saklanmış, kanımı kaynatan, çok uzun süredir çıkmayı bekleyen isyanımı, öfkemi o yüce karanlık boşluğa kustum; 

*“Seni bağırabilsem seni, Dipsiz kuyulara, Akan yıldıza, Bir kibrit çöpüne varana, Okyanusun en ıssız dalgasına, Düşmüş bir kibrit çöpüne.” 

Avazım çıktığı kadar haykırdım; yorgun düşene, ses tellerim kopana.

Sonra, dalgalarım ufaldı, küçüldü, duruldum kıyıda. Yüreğimden suya kayan yıldızların arasından, kendi yansımama baktım, aynanın önünde parçalanmış o çocukla gözlerim buluştu, beni izliyordu, tuzla buz olmuş geçmişini, şimdisini, geleceğini, içimdeki unutturulmak isteneni, bana seslenen, rüyalarıma giren kadını, bana kendi kimliğimi seslenen kadını. Hatırlıyordum.

“Sen çok güzelsin böyle,” dedi su, ince kemikli ellerinle, yıllar yorgunu bedeninle. Yüzümü ikiye bölen o derin çizginin suyun üzerinde yavaş yavaş kaybolduğunu gördüm. Ardından, babam kayboldu, sırtımdaki izler yok oldu karanlık boşluğa karıştı. Kırık aynam yeniden tek tek birleşirken, rüyalarımda kovaladığım kadını gördüm. 

Orada, o su kenarında ne kadar acı verse de ne kadar yok saymış olsam da, bir zamanlar bölünmüş diğer parçamı bulmuştum.

Artık birdim, bir insan, bir Hayat.”

****

Hikâyeyi anlatmayı bitirmişti. Ayça’yı merak etmiştim, sordum. “Ona ne oldu?” 

Güldü kahkahalarla güldü. Yüzüme muzip bir bakış attı;

“N’apsın, gece gündüz sevişiyor.”

*Ahmed Arif/Hasretinden Prangalar Eskittim


Sappho’nun da böyle karnına kramplar girmemiş miydi?
Sappho’nun da böyle karnına kramplar girmemiş miydi?
Karşısında ansızın ilahi bir yüzün,
yaşlı gözler, çözülmüş diz ile. Emzirmemiş miydi
tekrardan, bir kızın öpüşünden dökülen sütle?
Belgelenmiş sağanakları çözülmüş
yakınlarda patlak vermiş bazı olaylar ile
beklenti değil ama ihtiyaç, tüketmek için, içimizde,
yarım litre Maalox, bir adet Kaopectate.
Gözlerim ve kasıklarım temelli şişkin,
dahilik ve aptallık arasında gidip geliyorum
ve uykusuzluk: yatak kıvrılmalık bir bataklık sadece.
Memelerine dokununca pantolonuma akacak olsam da,
canımın içi, bu şehvet değil, bu geriye kalan
seninle istediğimdir ödümü bokuma karıştıran.




Türkçesi: Şiyar Onur


Şiirin aslı için tıklayınız.

Aşkım İçin Şiir
Nasıl birlikte olabiliriz burada
gecede
Aşkımızı bize gösteren yıldızlar nerede
beklediğimiz
Dışarda yaprakların yalazı olağan karanlıkta
ve yağmur
Yağıyor serin ve yüceltiyor kutsal eti
Siyah adamlar bekliyor köşede
Kadınsı bir serabı
Bense huzuruyla büyülendim
Uyuyor ve soluyor olma
ihtimalinin
bu dingin havayı.




Türkçesi: Roman Karavadi


Şiirin aslı için tıklayınız

obiçim yayınlar

Çocukluğumdan beri fonetiğe, yabancı dil taklitlerine meraklıyım. Ve şunlara kafa yormaya: Dile getirmeye çalıştığım bu şey en kestirme, en güzel nasıl ifade edilir; Türkçe ya da İngilizcedeki şu sözcük, deyim ya da cümlenin diğer dildeki tam karşılığı nedir? Zaman içinde bu merak ve kaygılar kendilerine redaktörlük, edebî çeviri ve şiirde hayat buldu. 

obiçim yayınlar ise aslında bir ihtiyaçtan doğdu: Son şiir dosyama yayınevi bulmakta zorlanıyordum; madem öyle, kendim kurayım dedim. Ayıp olmasın, bu ne kibir demesinler diye de başkalarının eserlerini de yayımlamaya karar verdim. Bu son cümle şaka tabii. Yayınevi kurma düşüncemi açtığım, kimisi edebiyat camiasından arkadaşlarım -sağ olsunlar- çok teşvik ettiler, yüreklendirdiler. Onun da etkisi oldu. 

İsim ve logo insanların hoşuna gitti. Ben hiç danışmadan kendiliğinden bunu söyleyenlerin sayısı az değil. Kim bilir, belki bir gün, ilk anlamı “tuhaf” olan “kuir” (İng: queer) sözcüğü gibi, “obiçim” de sahiplenilip “obiçim edebiyat”, “obiçim teori” gibi havalı tabirler türetilir.

Kuir bireyleri kayıracağımı ama kuir-dostlarından ayırmayacağımı (yani yazar ve şairlerde kuir olma önkoşulu aramayacağımı) vadederek çıkış yapmıştım. “Kuirliğin utanç/övünç kaynağı olmasından ve aslında her tür kimlik vurgusundan usananların buluşma noktasıdır” derken de hem içimi döküyor hem kafa dengi yoldaşlar arıyordum galiba. İlk mini manifestomda bu şekilde kuir vurgusu yaparak yapmaz, yapmadan yapar iken biraz kafa karıştırmış olabilirim diye düşündüm. Çizgimi, duruşumu netleştirmek için şu ikinci mini manifestoyu paylaştım: 

Gerçekten de insan kuir oldu mu, yalnızca kuirlere değil, hor görülen, haksızlığa uğrayan herkes ve her şeye hassasiyet geliştirebiliyor. Ama etnik/dilsel azınlıklara ilgim, biraz da benim “yabancı” kültür ve dillere olan merakımdan. 

Çok kesin bir vizyonla yola çıkmadım. Gelen başvurulara göre de şekilleniyor. İlgi alanlarım geniş. Örneğin, fizik, kimya, müzik, matematik, sanat, felsefe, tarih, sosyoloji ve şunların “-bilim halleri”: dirim, hayvan (özl. kuş), gök, evren/uzay, dil, çevre, vs…

Nisan’dan bu yana dört kitap çıktı; şuradan temin edilebiliyor: kitapyurdu.com/yayinevi/obicim-yayinlar/10653.html. Kendi şiir kitabım ben seni kolye gibi var ya dışında, sırasıyla Anita Sezgener’in ilk baskısı 2012’de Pan Yayınları’nca yapılmış şiir kitabı hafif zehirler’in tekrar basımı, Deniz Erkaradağ’ın “okumak istediğim lezbiyen roman” diye tanımladığı ilk kitabı Ellerin Ellerimde ve yazar Raşel Meseri ile çizer Ceylan Eşit’e ait, Rapunzel masalının, alışıldık toplumsal cinsiyet rollerinin sorgulanıp alt üst edildiği yorumu, “tersyüz masallar” serisinin ilki, Haydi Rapunzel, Bir Taş Daha!

Yazarlarla karşılıklı metin parlatmaktan büyük keyif aldım/k. Ara ara nadasa bıraktığımız pasajlara tekrar tekrar eğilip pürüz gidermek, çapak almak haz verdi. Bazen de –onları bilmem ama ben– neden bu kadar mükemmeliyetçiyim/z diye hayıflandım kendi kendime! (Hayat çelişkilerle dolu.)

Bakıyorum da bu ilk kitaplar, kendiminki hariç, hep kadınların kaleminden çıkma. İlkokulda, erkekler futbol vb. oyunlar oynarken ben genelde kızlarla lastik atlar ya da “sabır küpü” (Rubik küpü) oynardım. Değişen bir şey yok. Kadınlarla daha iyi anlaşıyorum galiba. Yine (yarı) şaka ediyorum: Dilerim yakında erkek yazarlarım/şairlerim de olur. Önemli olan biyolojik cinsiyet, cinsel kimlik ve yönelim değil, tarz ve yaklaşım elbette. Gelin, kıymetli kitap dosyalarınızı ışıl ışıl parlatıp yayımlayalım.



Queer in Films[1]

  1. Portrait of a Lady on Fire (2019)
  2. And Then We Danced (2019)
  3. Aşk, Büyü, vs. (2019)
  4. Matthias ve Maxime (2019)
  5. Girl (2018)
  6. The Favourite (2018)
  7. Wild Nights with Emily (2018)
  8. Love, Simon (2018)
  9. The Miseducation of Cameron Post (2018)
  10. The Heiresses (2018)
  11.  Boy Erased (2018)
  12. Call Me by Your Name (2017)
  13. Thelma (2017)
  14. Beach Rats (2017)
  15. A Fantastic Woman (2017)
  16. Disobedience (2017)
  17. Beats Per Minute (2017)
  18. Moonlight (2016)
  19. Lovesong (2016)
  20. Looking: The Movie (2016)
  21. Tangerine (2015) 
  22. Carol (2015)
  23. The Danish Girl (2015)
  24. Pride (2014)
  25. Appropriate Behavior (2014)
  26. Blue Is the Warmest Colour (2013)
  27. Weekend (2011)
  28. Zenne (2011)
  29. Tomboy (2011)
  30. Little Ashes (2008)
  31. Transamerica (2005)
  32. Hedwig and the Angry Inch (2001)
  33. Before Night Falls (2000)
  34. Todo Sobre Mi Madre (1999)
  35. Boys Don’t Cry (1999)
  36. The Birdcage (1996)

[1] https://letterboxd.com/fatmayesil/list/queer-in-films/


@