Paradokslar ve Oksimoronlar

Bu şiirin dili epey sade bir düzeyde
Bak seninle konuşuyor. Dışarı bakıyorsun pencereden
Ya da kıpırdanıyorsun. Ona sahipsin ama değilsin.
Onu ıskalıyorsun, o da seni. Birbirinizi ıskalıyorsunuz.

Bu şiir üzgün çünkü senin olmak istiyor ama yapamıyor.
Sade düzey de ne? Şu ki… bu ve diğer şeyleri
Oyun için bir sisteme sokmak. Oyun?
Diyorum ki, aslında evet, ama oyun bence

Daha derin dışsal bir şey, hayali bir görev akışı
Tıpkı bu uzun zarif Ağustos günlerinin uyuşmazlığı gibi
Kanıtsız. Ucu açık. Ve sen anlamadan önce
Kaybolur coşku ve takırtısında daktilonun

Bir kez daha oynandı. Bence sen sadece
Beni kendi düzeyine çekmek için varsın, sonra yoksun
Ya da farklı bir tavır takındın. Ve şiir
Beni yavaşça yanına bıraktı. Bu şiir sensin.


Türkçesi: Roman Karavadi