Solipsistin Kendi Kendine Konuşması

 Ben? 
 Tek başıma yürürüm, 
 Hızla kıvrılır ayaklarımın altındaki 
 Gece yarısı sokağı, 
 Gözlerim kapandığında
 Rüya gören evlerin hepsi yok olur, 
 Kaprisimle  
 Yükselir  
 Ayın kutsal soğanı 
 Çatıların üstünden. 

 Ben 
 Uzağa gittiğimde 
 Küçültürüm evleri 
 Ağaçları kısaltırım; 
 Bakışımın tasması 
 Sallandırır o kukla-insanları 
 Nasıl da alçaldıklarından habersiz 
 Gülerler, öpüşürler, sarhoş olurlar 
 Bilmezler ki gözümü kırpsam  
 Ölüverirler.  

 Ben 
 Keyfim yerindeyken 
 Veririm otlara yeşilini, 
 Parlatırım göğü maviyle, 
 Altın bağışlarım güneşe,  
 En soğuk halimde bile 
 Mutlak güç bende  
 Renklere gözdağı verip yasaklarım
 Bir çiçeğin oluşunu.  
 
 Ben 
 Bilirim capcanlı olduğunu  
 Benim yanımda, 
 Kabul etmesen de sen kafamdan çıktığını, 
 Tenin gerçek olduğunu kanıtlayacak denli  
 Ateşli sevdiğini söylesen de beni, 
 Öyle açık ki 
 Senin tüm güzelliğin, tüm aklın canım  
 Benden bir hediye. 



Türkçesi: Gonca Özmen