İnanç Avadit

biraz radyasyon alır mıyız?



az önce insan olduğumu doğruladım. kabul edildi. kabul edildim. artık içerdeyim. oyundayım. 
şahmaran kabul edildi az önce. petrol ve şalgam. biliyorsun. seni gerçekten seviyorum. seni gerçekten 
sevdim ve bu dünyaya geri bırakılamıyor. dünya artık seni sevdiğim dünya. sevmek, en azından bitene 
kadar, insan olmayı doğruluyor. petrolun, şalgamın ve eski hikâyelerin anlamı yerine oturuyor. insanın 
nasıl köleleştirilebildiğini anlıyorsun. annesiyle yatan o çocuğun hikâyesini de. bir ölüyü neden 
usulüne uygun gömmen gerektiğini de. hortlakları, petrolü ve şalgamı da elbet.  “dünya bu, dünya bu” 
diye bir ses yükselmeli minarelerden her gün en az beş kez. dünya insana hatırlatılmalı. hafıza bundan 
yorulmalı. insan denen anlatı artık ayağa kalkmalı, düğmelerini iliklemeli, kendine bir çeki düzen 
vermeli ve son kez aynaya baktıktan sonra kendini nasıl öldüreceğine karar vermeli. bütün bunlara son 
vermenin bir yolunu bulmalı. bitirmek için de bir yerden başlamak gerekir çünkü mutlaka bir yerden 
başlamak gerekir. bu bir numaralı kuraldır. küreyi döndür. parmağının ucunu bir noktaya bastır. işte, 
bu bir başlangıçtır. basınç, mutlaka bir şeye neden olur. dünya bu. dünya bu. bundan fevkalade 
memnunum. evet, bundan fevkalade memnunum.