ben-
dim.
dünya üzerinde bir yer-
dim.
ay taşı düşüren gecelerinden dün
düşüncelerimin yarattığı basınçtan kaçmak için
kulaklarıma küçük delikler açtığım o gün
yolda olmanın döngüsünü öfkemle bük-
tüm. gün-
dü. her şey çok kuru çok yavan her şey çok sarı her yer çöl-
dü. bir kamyon, şehrin dedikodusu olduğunu iddia ediyor-
du. en son gördüğüm buydu, kendimden başka. demem o ki
benden başka, yazılarla konuşan bir nesne daha görmüş-
tüm. bütün bu arabaların arasında bir karınca ısırıyor-
du beni. yitiyor-
dum yolda. rüyada mıydım neydim? bir fare mi gör-
düm? biraz nem istiyordu, aksi halde kuruyor-
du ellerim. ipe dolanmış iğne batmış gibi acıyor-
du ellerim. buhar türbinleriyle çalışmıyor-
du bedenim malum-
du. soğutma ekipmanlarım teslimat adresine varamadan
3 numara bir yumurta gibi kendine batırarak kabuklarını çatlıyor-
du. aklımın yedek parçası yok-
tu. hakikaten kork-
tum.
hurdaydım, bir yatılı çıraklık yurdu yatağı
lastiği kopuk, yayları paramparça ve isli
erotik bir yataktım üzerimde hazzın kuruyan şelaleleri
neden kirli neden kirliydim ama
sanıyorum ne alim ne zalim ne melektim
öyle feci bir kazaydım ki askerlikten beter
ışığım yapaydı bozuktu elektriğim
gelgitlerim yapışkan ormanların içinde yürümekten kasvetli
iz aramaktı derdim, kimi deniz kadar sakin değildim geceleri
mıknatısım meridyenleri büzecek kuvvette olsa da
iletken yüzeylerimi harcardım tek tek ah neyin uğruna
temelli tahtaya dönüştürür cilalardım kendimi
bu ay taşı düşüren geceleri
ama maalesef ki berbat bir iç yapıydım bir serseri
profesyonel iş güvenliği kıyafetlerine ihtiyacım vardı savaşmak için
kendimi korumak için, kendi kendime çarpılmamdan
titreyerek ölmekten yahut bir betonun içine düşerek
donup kalmaktan, kıpırdatamamaktan ayaklarımı
korktum, bütün ihtimallerden ve kimselere diyemedim, ketumdum
rüyalarda vitrinler daha akışkan, daha toy-
du. vitrinler her zaman umut veriyor-
du. vitrinleri seviyor-
dum. vitrinlerde ne güzel elbiseler var-
dı. beğendim kendime birini, denedim
rent a dream
rüyası olmaktan öteye gidemeyen her şey
sahte bir ölümsüzlük, bizi delirten vesvese
hazzı biraz geciktirmeye yarıyordu, o kadardı sadece
bez çantalar poşetlerin yerini aldı çoktan ve birikti
sayfa sayfa fişler birikti diplerinde bir izmarit gibi kokan
ıslaktan ıslaktan kendini boşaltıyordu aklı olan
çözüm burada mantık burada fikir buradaydı sandım
bir inşaata uğradım önce, sonra bir başka sahnede yerimi aldım
bir Bodrum katındaydım, depo gibi bir yer, duvarlar beyaz değildi
yine maalesef maalesef ki olduramıyordum bir şeyleri oysa toplam iki adamdım
rengim kiremit, temassız ödeme kolaylığı usulüm değildi ama hani
hani bir delikanlıydım artık babam böyle demişti
güney iblisinden sıcak üslubum, gözlerim diri
ve geç hesaplaşmalarla işi olmaz biriydim, değildim kinli
arzum ellerimi ayaklarımı diz kemiklerimi, erimiş görmekti
böyle biriydim işte ve istedim hani, bir odunda kurban etmek kendimi
yanabilen her şeyle bütünleştirebilirdim kendimi
bu ay taşı düşüren geceleri
buraya kadar hakikat-
tim. ben buydum. burada ne yazıyorsa ne yazmıyorsa ben oydum
ve geleceğime dair karanlık tasarılarımdan kork-
tum. sessizce ölebilirdik işin aslı buydu durum
ama lanettir ki ben ölmedim ve utanmadan hala bağırarak yaşıyor-
dum kayıp kapılar arkasında, genç ve geç-
tim onların yerine çoktan, kimileyin nesneydim. gizli merdivenleri bul-
dum. keşifler yaptım heykeller diktim ve tiksindim kendimden
bu yüzden yol-
dum kökten uca derimi zehrinde her bir başka gerçeğin
çok önce yitirdiğim ben materyalini çektim içinden, kendimden emin
bu yosunlu akıntı bir daha getirmesin beni diye geri, sonsuza dek serin
yeniden ve yeniden uyu-
dum ve yine yine kendime geleme-
dim
ah bu ay taşı düşüren geceleri
