Kraliçenin Kaçağı
yaşlanmış bir kahramandan daha güzel ne var ki hayatta? dağlar var diyeceksin, müzik, vücutlar, asırlar, araya girmeden duramayan zaman ve mekanlar acıma bilmeyen sert rüzgarlar, kralların tanrısı, beni yıktığın meydanda zaferlerini ilan eden yalanların tanrısı: öldürülmemiş kahraman yenmekten bahsetme bana.
Sunu: Harabe ve Gelecekler
Harabeler, geçmişe dönük bir açıklıkla zamanlar arasında hareket eden ve hareketi mümkün kılan nesneler. Giovanni Battista Piranesi’nin resmettiği görkemli yıkıntılar, Roma’nın rüya manzaraları, geçmişe dönük romantik bir imgeyi de yaygınlaştırıyordu. Goethe, İtalya seyahatinde bulduğu Roma’nın, Piranesi tablolarından bildiği Roma olmadığını gücenerek yazar.¹
Daha sonra Avrupa şehirlerini harabeye dönüştürecek olan dünya savaşı ile harabe çağrışım alanı genişlemişti: hafriyat, yıkıntı, kalıntı, virane, enkaz. Bu kelimeler harabelerin romantik imgesini üstlenmediler. “İkinci dünya savaşının bombalanmış şehirlerini hatırlarken harabe nostaljisinden nasıl bahsedebiliriz?”²
Harabeler yalnızca kaynağını efsanevi Yunan ve Roma köklerinden alan ve savaşta yerle bir olan bir Avrupa ile ilgili değildi. Mısırlı şair İbrahim Naci’nin El Atlal şiirinden uyarlanan, Ümmü Gülsüm’ün aynı isimli şarkısında düşünceli bir dolaşmanın hayali mekânı olarak yine harabeler arasındayız: Ey kalbim, aşk nereye gitti diye sorma / yıkılan hayallerimdeki anıt / doldur da yıkıntılarına içelim.
Mahmud Derviş’in şiirinde harabe³, Derviş’in 1941’de doğduğu ve 1948’de İsrail’in işgaline uğrayan köyün kendisi. İşgalin kesintiye uğrattığı, çocukluğunun imgelerine ulaşmayı mümkün kılmayan bu mekân, bir harabe: Burayı kendimize göre deneyimleyelim: / Burada, bir taşın üzerine bir gökyüzü düştü ve kanattı onu / baharda anemonlar açsın diye / (Şarkım şimdi nerede?) / Burada, ceren penceremin camını kırmıştı / onu takip edeyim diye / (Şarkım şimdi nerede?) / Burada, büyülü sabah kelebekleri okuluma giden yolu taşırdı / (Şarkım şimdi nerede?) / Burada, yıldızlarıma uçmak üzere bir atı eyerlerdim / (Şarkım şimdi nerede?)
Beyrut’ta 2020’deki patlamanın ardından yıkılan apartmanlar ve molozun içinden gökyüzüne yükselen toz bulutu görüntüleri, Lübnan İç Savaşı’nda yerle bir olan bu şehre dair görüntüleri de akla getirmişti. Patlamanın ardından evinin yıkıntıları arasında piyano çalan bir kadının viral videosu, yıkıntı estetiğinin başka bir boyutunu akla getiriyor. Piyanist filmindeki savaş sonrası Almanya’nın sinemasal imgesinin bir çeşit tekrarı.
Walter Benjamin’in tarihe dair tezlerinde, harabe, şimdiki zamanda eylemin imkanlarını düşünmenin dizgesi. Felaket tekrar eder, tarih yıkıntı biriktir, tarihin meleği ise gözü biriken yıkıntılara dikili olduğu halde geleceğe doğru sürüklenir. “Bize bir olaylar zinciri gibi görünenleri, o tek bir felaket olarak görür, yıkıntıları durmadan üst üste yığıp ayaklarının önüne fırlatan bir felaket.”⁴ 2015’te ilan edilen ve iktidarın toplumsal barış kalkışmasını sona erdirdiğini de duyuran sokağa çıkma yasakları, Diyarbakır Sur’da, böyle tekrar eden felaketin yeni bir döngüsünün başlaması anlamına geliyordu.
Tarihin yıkıntılarını tespit etmenin şiirsel imkanından söz edebilir miyiz? Tarihin yıkıntıları birikirken romantik imge nerede duruyor; onu tersyüz etmek mi yoksa ortadan kaldırmak mı gerek? İçinde olduğumuz harabeler ve baktığımız gelecekler neler? Bu soruları şiire ya da serbest biçimli bir üretime dönüşmek üzere, çağrışıma ilham olsun diye, yazarlara bir çağrı olarak ilettim.
Veysi Erdoğan’ın metni, bu sorularıma karşılık vererek dosyayı açmaya yardım ediyor. Anita Sezgener, harabenin ne olduğunu bulmak üzere kapsamlı bir deneyim-araştırma yürütüyor.
Selcan Peksan’a, İnsandan Sonra’nın kıyamet sonrası görüntülerini aklımda tutarak yazdım, o da bu çağrıma karşılık verdi. Mehmet Yaşın, dosyadaki şiiriyle yeni kitabını da müjdeliyor.
İnanç Avadit, harabe kavramını, İzmir’in dönüşümünü gözlemlediği fotoğrafları ile düşünmeye başlamıştı. Avadit’in dosyadaki şiirine bu sergiden bir fotoğraf da eşlik ediyor. E. İrem Az, şiirinde, Sade Yaşadığımız’dan da hatırlayacağımız gibi, beden-emek ekseninde gözlediklerini yeni bir dile dönüştürmeye devam ediyor.
İlhan Durusel, bir tapınak-harabe’de bizi yanıt bulacağı meçhul bir yakarıya ortak ediyor. Harabeler çoğu kez hayaletlerle ilişkilendirilir. Oyun yazarı olarak tanıdığımız Erdem Avşar, metninde, harabelerin olağan sakinlerine olağandışı bir örgütlenme çağrısında bulunuyor.
Asuman Susam, katmanları birbirinin üzerine çöken bir iç harabe-coğrafyadan, geçişleri gözü kapalı bilen birinin açıklığıyla sesleniyor. Bengü Özsoy’un şiiri, ev’in ve yurt-ev’in harabeleşmesine dair bir tanıklık.
Yusuf Uğur Uğurel’i okurken Oysa Bu Yapraklar Beni İyileştirmeyecek’te kurduğu şiir formunu da hatırlıyoruz. Uğurel, şiirinde, geçtiğimiz temmuz ayında kaybettiğimiz şair Metin Sefa ile, içinde yaşadığımız harabelere dair bir diyalog sürdürüyor. Şiirlerini belki yakında daha da sık göreceğimiz İlker Hepkan ve Sema Merve İş, bu sayıda harabe ve geleceklerle ilgili başta sorduğum soruları yorumlayanlar arasında.
1. Johann Wolfgang von Goethe. 2021. İtalya Seyahati. Çev. Gürsel Aytaç. İletişim. 2. Andreas Huyssen. 2006. “Nostalgia for Ruins.” Grey Room. 3. “El-Birve’nin Harabeleri Önünde.” Arapçadan İngilizceye çeviren: Sinan Antoon. https://www.jadaliyya.com/Details/23789/Mahmoud-Darwish-Standing-Before-the-Ruins-of-Al-Birweh 4. Walter Benjamin. Son Bakışta Aşk. 1993. Ed. Nurdan Gürbilek. Metis.
İçi Boş Bir Salyangoz Kabuğu Gibi
Her yıkıntının bir hafıza taşıdığını söyleyebiliriz pekâlâ. Bir zamanların izleriyle dolu bu yere baktığımızda çoğu kez hüzün yüklü bir tabloyla karşılaşırız. Guernica gibi, dağılmış, parçalı, kayıp. Orada saklı olanın karşısında hiç kimse nesnel duramaz. Bakışın önümüze serdiği gerçeklik sert bir cisim gibi insanın yüzüne çarpıp durur. Yankısı duyulan her şey iki kelimeyi vücuda getirir o vakit: yas ve keder. İşte burada şiir devreye girip kendini gösterebilir, isterse. Varlığını ortaya koymak için gerekli bütün teçhizatlar ya da şiirsel imkân oradadır. Şair yeniden üretim faaliyetinde bulunan biri olarak yıkıntılara bakarken geçmişi ortadan kaldırmaktan çok ona farklı bir bakış bırakır. Varlığını perdeleyen şeyin üzerine giderken dile geleni ters yüz eder, nostaljiyi var olduğu ilk halden uzağa taşır. Başka türlü geçmişin ilk zamanlarına dönmek mümkün değil. Burada yapılabilecek şey, romantik imgenin elverdiği ölçüde hatırayı ayağa kaldırıp ona yeni bir biçim vermek. Üzerinde düşünülenin bir daha eskisi gibi olamayacağı bilgisiyle elbette. Peki, harabe maddi yapıların varlığını işaret etmek için mi konumlanır? Ben buradayım, dediği yer sadece bir mekândan mı ibaret? Diyebilirim ki bizler de yıkıntılar üzerine kurulu medeniyetlerin daimi elemanları olarak bir harabeden farksızız. Gerek dünyanın önümüze koyduğu badireler gerekse çağın bizden götürdüklerinden içimize gömülü yıkıntıdan sesimiz çıkmıyor. Uzağına düştüğümüz varlığımızla yan yana gelme çabası çoğu kez bir hüsranla sonuçlanıyor. Bizi çepeçevre kuşatan kötücül bir zamanın karşısında bir bütünlenememe hali içindeyiz. Harabeden çıkıp bir adım öteye gitmemiz zor. İçi boş bir salyangoz kabuğu orada duruyor işte.
ağaçlar, hayaletler, harabeler ve küf üzerine değiniler
1: bir şey tek başına durup durup harabeleşir mi? harabe kelimesinin etimolojisine bakarsak Arapça χrb kökünden gelen χarāba(t) خرابة “harap şey veya yer, yıkıntı, virane” sözcüğünden alıntıdır. yıkılmakla harabeleşmek arasında büyük bir fark var. hayalet ağla ağ arasındaki gibi. 2: biz hayalet gibi geçeriz mutsuzluğun boynundan. (kızımın bir çığlığı var hiç kaybolmayan.) 3: bir harabenin dünya mirası listesine alınması. bize insanın kusurlu olduğunu hatırlatır. evde küf varsa ev havasızdır. 4: bir yere ne zaman harabe denir? “Peki bir harabe en nihayetinde nedir? Bir harabe, doğaya terk edilen insan yapısından başka bir şey değildir ve şehirdeki bir harabede cezbedici olan, çağrıştırdığı vahşi doğadır: Tüm tezahürleri ve tehlikeleriyle, bilinmeyenleri vaat eden bir yer. Şehirleri erkekler (ve daha az sayıda olmakla beraber kadınlar) inşa ederler; fakat bu yerlerin çöküşünü hazırlayan doğadır. Depremler, kasırgalar, zamanla şiddetini artıran çürüme, erozyon ve paslanma gibi süreçlerle başlar yıkım.” 5: küf manifestosu’na göre yıkım, insanların kendilerini yeniden inşa etmesi için bir araçtır. 6: ‘harabelerin Rembrandt’ı Piranesi’nin hayali hapishane gravürleri. kuşları. duvarlarını okyanus dalgalarının dövdüğü suların kabarıp çekildiği sonsuz salonlu labirentler. 7: işte biz ağaçlardan önde gelmeyiz. hele de ıhlamur ağaçlarından. 8: (kızım her gün yeni bir kelime öğreniyor. kendine hiç yabancılaşmıyor.) 9: harfler harabelerin neresinde durur? yitip gittiği yerden kalkan başlar. bir şey kendisi dışında başka bir şey olmayı arzulamazsa da iyi. 10: Walter Benjamin’in Tek Yön’ü önümde. bagaj kapağının açılmasıyla kafama inen o tuğla ağırlığında torba. titrek bir özür, kendini sürekli hissettiren sızı. bayılmadım. gözbebeğim de büyümedi. yalnızca çok sessiz istedim. odiyometre çalıştı. orta tiz sesler az duyuldu. kıkırdakımsı doku. burundan ya da kulaktan omirilik sıvısı gelmedi. 12 saat geçti. aldırışsız titrek bir özür. çatırtı. su sesi henüz yok. toplu köpek havlamaları. uzak bir hız sesi. taşlarla örülü evler arasında. hep bir şey olacak duygusu. dirilecek. gelecek tavan aralarından. harabe ve hayalet ilişkisi. 11: https://www.e-skop.com/skopbulten/bir-harabe-tarihinden-fragmanlar/4689 12: Poliphilo kayıp aşkını aramak için. yola çıkar. sütun başları, frizler, kaideler arasında. parçalanmış bir geçmişi. bir araya getirir. 13: mezarların ve harabelerin koruyucusu bir hayaletimsi harabenin insanlık tarihi olduğunu muştular. Volney yanılmıştır. 14: bir harabeyi sarabilir bir bitki örtüsü var. belki bir saklanmayı başaran. el almadan. Dip Akıntılar https://www.nisanyansozluk.com/kelime/harabehayalet ağ: https://www.suustunde.com/tr/content-details/hayalet-ag-nedir-.html?ContentID=739 Rebecca Solnit, Kaybolma kılavuzu, s:86, çeviren: Gökçe Gündüç, Encore yayınları, 2015 küf manifestosu için: Özlem Elif Aras. Hacettepe üniversitesi güzel sanatlar enstitüsü seramik anasanat dalı. Mekan ve harabe ilişkisi. Yüksek lisans sanat çalışması raporu.
Şanslı zaman kesiti
Flu ile bulanık arası - Düşünce ile vahiy arası Yaratılmış değil var olmuş, söylenmiş de duyulmamış -Bu nasıl hissettiriyor? Postallarımızla ilerliyoruz duyargalarımızla Avcıyı hayvana çevirecek bir yol -Beni istediğin yer neresi? Çıplak bedenlerimizle uzanıp tablolarınıza Gelmenizi bekledik Tahrik edildik, takdim edildik Uzanıp tablolarınızda gelmenizi bekledik Siyah, kıvırcık tüylerimizi gösterdik Gelmenizi bekledik tablolarınızı yırtarak Geleceğimizi yerle bir ettik Vaat edilen cenneti, elma bahçelerini, Tapınaklarınızı yerle bir ettik Bize bir duvar süsü olma lüksü verilen, Bize kaynağında yıkanma şansı verilen evinizi -Bu daha iyi mi? Beklentileri yükleniyor şanslı zaman kesiti Biri bu hikâyeyi başkasının ağzından aktarıyor: Dere yolundan yeni dönen bir zebra Kuyruğuyla havayı süpürüyordur, Binici topuğuna basarak koşuyu Göbekten başlatmaktadır Hızla alınan yolun sorumluluğu Adrenalin hazırlığı Ritmik ve yerinde ve belirsiz dokunuşlarla Göbeğinde hissedip Hissedip bir hayvana dönüşecektir Tembel bir köpeğe Bu daha yumuşak mı? Dart tahtasında çekici bir hedef gibi Yüksek bir köprüden geleceği izliyoruz Bir anlık kararla kayalıklara çarparak Parçalandığını kaybetme korkumuzun Biz yükselirken parmaklarımızdan çaresizce Kayacaktır, tüy olup savrulacaktır Henüz ulaşamadığımız zirvelere, burgu burgu evrenlere Kereste testeresi ile parçalara ayrılacaktır bütünlüğü Ne kadar acıtacağının üzüntülü hazzı Şöyle deriz: bu bir refleksti üzerinden ordularla geçilen güdü -Cezalandırılmayı hak ettik Parçaları birleştirmek mümkün olabilirdi Altın tozumuz olsaydı uyku kumu “Dedi ki: ‘Yıl sayısı olarak yeryüzünde ne kadar kaldınız?’ Dediler ki: ‘Bir gün ya da bir günün birazı kadar kaldık, sayanlara sor.’ Dedi ki: ‘Yalnızca az (zaman) kaldınız, gerçekten bir bilseydiniz.’”
Nokta
çocuk yetiştirmeye kimin vakti varsa ona gidelim değil doğuş
vaktine gidelim laf metronun kapısı kapanmadan bin de gidelim
baban baba değil kardeşin kardeş mi sevgilin sevgili kalamaz sana ve
oğlun oğul oğul değil hepsinin tekleştiği Bir’ine gidelim eğer durakta
seni bekleyen yoksa yolumuza devam edelim yorgunluk veriyor yoksa
Bu-hayata ayak uyduruyormuş gibi yapmak küme küme sınıflamalar
mayın döşeli sınırlar içinde düzen intizam herşeyin bir ruhu
yokmuşçasına canlı ve cansız varlıklar denir laf er ile dişi ağaçlar
içinde turunçgiller onlar içinde portakal ve portakalın yafa cinsi hep aynı
varoluşta değillermiş gibi bak kapılar kapandı ve içerimde capcanlı
bi’şeyler açıkta kaldı şiir mi katliamdan kurtulmuş eski tanrılardan biri
mi ne zaman dışarı adım atsak bir mayın patlar ve şairler öldükten sonra
yaşamaya başlar laf bırak yer kavgasını sürdürsün kardeşler ile baba
cesedi ve öldürdüğün son sevgili metro dersen sıkıştıkça sıkışık sen
dikili bekle bekle kalabalıkta daha yalnız kitabını indiremez ki
yekvücuda erişemeyen Ruh ölür sevişilmemekten bedeni değillenince
ve ölüler sağır olur dilsiz dil gönül olur ben daha değil Ben
kendimde bile değil nicedir halvet bitmesin istiyorsun başlamasından
korktuğun halde ben gitmesin sen gelmesin ne de başka yolcular girsin
aramıza sanki ikimiz düzenin ezberini bozmuşmuşuz da laf çürüyen
gövdeyi arıtamaz arıtsın istiyorsun Selsebîl Pınarı en duru dizelerle dizi dizi
inip tavaf etsin melekler bizi haberin yok mu harp harabesi Yer’de greve
çıktı cümle hizmetkârı göklerin Cebrail de içlerinde birden kol kanat
havaya uçtu mayına basar basmaz erler değil mi ki artık öpüşemezler
melek ya da er değil ne de dişi yeraltında bekliyor işte yanlış sinyal
yüzünden cümlesi demiştim bir yere varmak imkânsız bu şehrin altı gök
üstünde pek derin bir söz söylercesine üst üste tekrarlıyorsun
Akropolis’te inseydik keşke Akropolis’te inseydik keş- o an aramızdaki
bütün ihtimaller bitti mecburen arkamı döndüm soyunabilirsin kimse
görmüyor seni değil demek istediğim bu değildi öyle olamazdı
sevmek çünkü ruh ten zihin bir idi duygular ile ayaklar yerden kesilince
yükselebilirsin indirmek için şiirini laf hepsi laf metroların da bir tanrısı
var döner-merdivenin başını tutar ve biletsiz yolcuları gerisin geri bana
yollar seveceksen tam seveceksin herşey ve ne varsa hepsi bir Tek
ve uzaklaşır Bu-dünya küçüle küçül mavi bir topa dönüşür O
buradaki nokta yuvarlanırken evrenin yıldız dolu boşluğunda .
Atina, 2021
Editörün notu: Nokta şiiri Mehmet Yaşın’ın gelecek sene yayımlanması
planlanan kitabında yer alıyor.
Harabe-temel
Dünyanın temeli olarak harabe. Katmanların oluşması ve sonunda muhakkak bir harabeye dönüşüp sıradaki katmanın temelini atması. Kavramsallaştırdığımızda bir harabe-temel’den söz etmek mümkün. Öyleyse dünya yapılan bir şey olduğu kadar yıkılan da bir şeydir. Hem doğa hem de insan onu sürekli olarak yaparken sürekli olarak da yıkarlar. Gelecek böyle inşa edilir. Gelecek bir harabe-temel’dir. Höyük, bir yıkıntı toplamıdır. Bir çağ sıradaki çağın harabesidir. Teknolojiler, alet çantaları, büyük buluşlar çöp olur. Fikirler, hayaller, altın çağ umudu her seferinde yeni bir çöpdağıdır. Kazı alanlarında bulunan işlikler, geride bırakılmış çöple geleceğe bir mesaj bırakırlar. Bilgiyi ileten de yine bu harabenin toplamıdır. Doğru anla, ben insancıl değilim. Ben bir cehennem yetiştiricisiyim. Kolonların daha uzun süre ayakta kalacak belki. Ama çatıların asla düşündüğün kadar sağlam olmayacak. Camların kırılacak, kapıların rüzgarda son kez çarpıp menteşelerinden ayrılacak. Beni iyi dinle. Ben harabeyim. Ben geleceğim.
tohum işçisi filizi hatırlar
Pachira Aquatica bir dilek hırsızıdır. Yoksul emekçinin yana yakıla aradığı büyüsüz takma ismi sahiplenir. Muhasebe mülkiyetten yeşerir. Para Ağacı bir umut hırsızıdır. Kuru toprak, nemsiz hava beğenmez. İşçiye düşer tohumunu satmak. Endüstri ve sonrası bol su ister— e-bölünerek ürer yıkıntılar—blok zinciri ve hibrit tohum aklanır. Güçlüsü meyve, güçsüzü atalık peşinde. En son ne zaman bir filiz gördüğünü sadece tohum işçisi hatırlar: Gelecek, emekten kamaşır.
Kibele için Kıyamet İlahisi
Bir kayamezarı kitabesinin Hititçe’den Aşık Bestami tercümesi Ey Kibele sana geldik, kabul et bizi, sana geldik. Kapandı arkamızdaki bütün yollar. Şimdi senin karşındayız. Bırakıp gitme bizi yine Kibele. Kabul et bizi. Elbiseler dikelim sana. Çarıklar getirelim gelin terlikleri gibi tüylü. Kibele kabul et bizi. Kibele, böyle memelerini aç bize. Bırak aksın ağzımıza sütün, ruhunun usaresi. Bizi sen yarattın, sen besle. Bir rüzgâr gibi sar bizi, esirge. Kibele aç göğsünü bağrına bas bizi. Sars bizi, depremler gönder, Kibele, yıldızlar yağdır üzerimize. Sağanak yıldırımlar dökülsün tepemize. Seni övüyoruz Kibele. Seni övüyoruz sabah. Seni övüyoruz sabah kalktığında önünde bir öğün övgü. Korkma diyoruz, bizi yarattın, korkma bizden kötü oluruz diye. Senin kuralların işler kainatta. Unutturma bize! Korkma sağ elini oynat. Emir ver, eğilelim önünde. Secde. Bizi görevlendir şimdi. Vazifeye gönder munis misyoner. Kibele bizi iyi insanlar yap. Öncü yap bizi, akıncı! Karanlık yollar çıkar önümüze ama aydınlık olsun arkamız. Biz yaklaştıkça uzaklaşsın sabah. Öyle olsun. Sen istediğin zaman getir sabahı önümüze. Biz de öğrenelim kendimizle bu sabah diyelim bizim sabahımız, biz hak ettik bunu, biz kazandık elimizle emeğimizle. Kibele bizi inandır buna. Bize adsız Yalvaç gönder, ordu kursun. Bir tılsım ver ona: Beyaz karga beyaz karga. Ey ay kadar güzel anatanrıça! Sabaha kadar göz kulak ol akkargaya, karayalvaça, altınorduya! Kibele, Kibele bak oldu işte Bu satır başı senin bu satır senin satırın sana ait uzak bir yazdan kalma Serin otlaklarda sadık atlılar kaybolmuş burada kapı zillerini çalıyoruz duysunlar diye sis çanları döğülüyor Gel güzel atlı / Atı kanatlı / Baldıriçi dövmeli. Sayacıların kana kana dövdüğü deri. Senin mi o yaş deri? O görklü saya? Islak kösele? Sayacılar çarık yapsın ayağına. Mokasen. Çırakları ökçe çaksın. Ökçe çak kunduracı çırağı! Çakılsın öfke böğrümüze, döşümüze. Pelerin biçelim, ört üzerimize üşüyünce. Burada yedi ton ışık var, hepsi senin! Başaklar on üç renk, renklerini sen verdin! Suya bakar kendimizi görürüz, senin eserin, sen gösterirsin! Kibele, Mezarına bir krallığın sığdığı Kibele! Aşk organıyla imparatorluk yıkan ece! Bir önceki dünya da senindi Baştanrıçasın bir sonrakinde de Ulu Kibele! Boş beşik, altın yüzük, hoş bilezik. Bir sürahi nektar, bir kase soğuk erik. Malabadi Köprüsü yıkık. Yeniden yapılmayı bekler senin için. Kudret ver bitirelim. Kıyamet günü gibi bayram edelim! Daha çok acı ver bize, katar katar keder. Ama sıkma canımızı. Yeter. Kurtar bizi sıkıntıdan can sıkıntısından. Bıktık usandık kendimizden.
Denizin Kenti
aynı sorular girdikçe aramıza suları bulandıran tanıklara kalıyor ikimizin de yaşamayı beceremediği sıla. yalnızlığında kıskanıyorum çizgi ellerini her yerde senin adın bacaların tütmediği kentlerde geri geri koşuyor iki sevgili ortalarındaki koskoca Tanrı’ya bakakalıyor ne acı. haydi kalk uyan artık, müzik İstanbul’u yıkıyor!
Kraliçenin Kaçağı
yaşlanmış bir kahramandan daha güzel ne var ki hayatta? dağlar var diyeceksin, müzik, vücutlar, asırlar, araya girmeden duramayan zaman ve mekanlar acıma bilmeyen sert rüzgarlar, kralların tanrısı, beni yıktığın meydanda zaferlerini ilan eden yalanların tanrısı: öldürülmemiş kahraman yenmekten bahsetme bana.
Yeni Bir Hayatın Yıkıntısı
Bu ölülere bir dirilme çağrısı
Herkese değil, yalnız bazı gruplara mahsus
Kendisi topraktan çıkamayanlar için
Elimizde kazmalar, kürekler, çapalarla geliyoruz.
Cenaze ağıtlarına karnımız tok,
Hayat fışkıran bir sirk gibi yürüyoruz,
Yanımızda kaplanlar, aslanlar, üstümüzde tüylü tüysüz garip kuşlar.
Eski Yunan koroları gibi sesleniyoruz size:
“Burası artık yeni bir kent
İşte tabelasını da çaktık
tak tak tak tak
Buyurun bir çanak anten
Ulusal kanal
bir radyo
bir de konserve fabrikası.
Yevmiyeler dirilerden
Sendikalar sizden.”
Burası bizden önce de vardı ama adını siz koydunuz,
Şimdi size düşen biraz silkelenmek biraz da hatırlamak:
Kimdiniz, neydiniz, hıncınız kime, hangi taşın altında kaldınız.
Merak etmeyin, şimdi birlikte kaldıracağız, sizi öldüren allah utansın.
“Yavaş yavaş çıkarıyorlar ellerini
İşte ancak böyle kurulur yeniden hayat
HA-YAT! HA-YAT! HA-YAT!
İster süre süre ayaklarınızı
İster koşa koşa gelin
Burası artık hepimizin.”
Her çukur açıldıkça keyfimiz yerine geliyor,
Her birini tek tek kapatıyoruz,
Bir daha kimse girmesin diye.
Yeni bir hayatın yıkıntısı işte böyle kurulur.
harabeden dildışına
Sakın havradan geçme. Yıkıntıların arasından. Yoldan ayrılma. Dosdoğru ev’e. her şeyi tersten. yaptım. havradan geçtim, kendime yeni patikalar açarak. harabeydi. yıkıntılar arasından. kemikler kesti adımlarımı. kim bilir hangi hayvandan. adını bilmediğim duvar dibi ağaçları. durdurdu yapraklı dallarından. tısss sesini gördüm. durdum. derisi soğuk bir çıt çıkabilir mi? kim kime yutulmuş. geçmiş oyundan. unutulmuş. cicoz, gazoz kapaklarından. kırık şişeler. izbıraktım. camdan. harabeye. a yazdım. çıktım sonra patikadan yola. sınır hattında sararmış otlar, dikenler, kuru yapraklar. inatçı tek dal gülhatmi. duvar. yarısı silik. penceresidir dediğim gedik. çarkıfelek bitmiş, açmış, sarkmış aşağılara. oradan yola doğrulmuş. Ona söyle, içine yerleştirdiği o boşluk derisi büzüştükçe yok olmayacak. Korkmasın, ondan. Sınırları siler mi zaman, diyorsun? Silinenden iz kalmaz mı? “Herkesin kendi keder ritmi”.* Yolculuk kendi düzenini kuracak acının kat yerlerinde. Açılacak başka hayat. Başka bir sevmek başlıyor şimdi. Kırılıp dökülenden. Yırtılıp sökülenden. Acılıhaz. Yıkıma uğramış bir iç, harabedir. Kim kaldıracak neyi? “sevilen varlık”. “acıyla doluyum”. İnsan unutmuyor. Sen de bir şey söyle. Eti ete dikiyorum, bir kalbi düzlemek için. Yine söz dinlememişsin. dinlemedim. ama seni çok sevdim. senin sevdiğin kadardan çok. sevdim. Üzme beni, dedikçe inadına… inadıma. sarıldım kuvvetlendim. Bu yanlışlar büyük ve fazla. (beni) cezalandırmak için. Çok fazla. Delirmişsin gibi. aşırılıklarımdan söktüm kendimi. duruldum. sudan fazla. zardan. tüyden. hafif. göremedin sen. gitmenden önce hafiflediydim. hatırlamak, hatıra çekip gitmişti senden. sen gitmeden. harabe değildin. içinde kuvvetli canlı kalma istenci. ben böyle arzu görmedimdi. fotoğraflarına bakmak bilmediğim bir geçmişe doğru senden uzaklaştırıyor beni. nabzım duyulmayacak kadar ağır. “konuş ki seni görebileyim”. zaman dışından gelen gölge. Her sabah sessizlikte karşılaşıyorsunuz. O boşluk sendeliyor. Ne yapacağını bilemeden. Sonra hatırlıyor. Hanginiz hanginizi geri çağıracak o yokyere. Kaybolmaktan korkan. Durmadan ezberden okuyor kendini. Özleyiş çınlamaları. Hep yakalanırdın bakışlarından. Senden kaçanı aramak için. zaman aktıkça eskiyor. sen eskiyor. üstünü örttüğümüz kurumuş kuyular. rüzgâr yerden yukarı bırakıyor bazen uğultusunu. sessizlik aşındırıyor eşyayı. ben de huysuzluğundan eskiyor. kumaşlar geliyor elime çekmecelerden. ipler, dokular, lifler. yeniden tanıyorum seni esneyen bir kumaşın karnından. harfler işliyorum organze üzeri, tel kırma. dünya senden uzaklara genişliyor. kat yerlerinden kapitoneler. bu katılık. esnetebilirim seni, dokunarak. dildışına. anneye. yastan. *Yas Günlüğü, Roland Barthes.
duvar yıkıldı briketler çalındı
duvar örülecek en az 30.000 diyorlar yeni duvarlarınız olacak harabelerinizi koruyacaksınız harabeleri çalıyorlar harabeleri yağmalıyorlar kapılar yapılacak her harabenin illa bir kapısı olacak kapılarınızı yiyecekler, yarasın birtakım pipisel ihtiyaçlardan dolayı dolayı dolayı kapı baca arayacaklar evimdeyim. benim evim bellidir. babamın doğduğu ev. ben evimdeyim. babaannemin öldüğü evde. büyükbabamın öldüğü evde. bu evde öldü babamın babaannesi de. bu evde ölüyoruz biz genelde, annemin en çok ağladığı yerde. dedim ben harabemi seviyorum. kemiklerimiz şu tepede, ailem kendi mezarlığında ikamet etmekte. ona da dedim: ben ayrılırım ölünce. ben giderim. ben büyükbabamın yanında yatcam, evet aynen böyle dedim: yatcam. yatcam ben şu yerde. çatılarımız akıyor, leğenlerimiz var yenilgilerimiz de var emmeeeğ bizi de çok kıskanıyorlar yıkıntılarımızı kıskanıyorlar adaletimizi ve liralarımızı eteklerimize topladığımız çocuk parçalarını ısıtamadığımız evleri kıskanıyorlar donmuş çocuklarımızı bommmm şaka şakaa şakacıktan öl bari bir de bommmm bak, yine bombaları var şehirlerin, unutulmayacak bombaları. üzerine isimler yazılmış bombalar uçup uçup isimsiz çocuklara konuyor falan. yani işte nasıl desem patlıyor hani bombalar. uç uç bombacık hoop hoop bombacık. bu sokağa isim verelim ki gömdüklerimize moral olsun, 7’ler okunsun, 40’lar okunsun. analım. anacak insan olsun. boooom bom bommm. ben bu duvarı yaptırmayacağım
Gelecek
Garip bir boşluk Kaç metreküp suyla dolar bir havuz Mavi karo taşları sonbahardan sıkkın Yahut gökyüzünü kaç leylek sürüsü sarabilir Yolculuk vakti geçkin Bir tırtıl kaç yaprağı kemire kemire doyurabilir karnını Diğer tırtıllardan kaçmış kendi yaprağına inanan Çocuklar bir kovayı ne kadar kumla doldurabilir Bir kat kuru bir kat denizden Kum mühendisliği emek ve çocukluk ister Ne kadar sürer bir ıstırap üstüne süren koca bir kamyondan sonra Arka yazısı teferruatı bir otoban yolculuğunun “Hayat bir hediye kabullenmek sana ağır geldi” Kamyon hep uzun bir yoldan seslenir Kim ki girdiği yolculuğun çıkmaz olduğunu bilsin Yol işaretleri bunu söylemediğinde Ve bir çıkmaz sokakta kalakaldığında Garip bir boşlukta Sonrası bilmeden o bildiğin yer Başlangıç noktası Bulutlar ve hemen sonra ana rahmi İşte gelecek Havlayan bir köpeğe “bağırma lan” dediklerinde Hiç durmadan havlamaya devam etmesi gibi hayat hep devam edecek Gelecek bir hediye kabullenmek bana ağır geldi Kalbim işte o kamyonun direksiyonunda Otobanda böyle basmıştı gaza Bilmem kaç kilometre hızda Ceninden geleceğe Teferruatla dolmayan o garip boşluğa 26 Ağustos 2020 Yalıkavak
Metaverse bunu gerektirir I
Bu şiiri hızlandıran Metin Sefa'ya O gün Veli Bar'da oturuyorduk, yaklaşık 20 yıl sonra burada bu kadar olacak kadar yakın oturmuşuz Abi ben az kalsın instagram'a bir fotoğrafını koyup bir şeyler yazacaktım öldüğünde, şiiri bu kadar unutmuşum Sen de o kadar yorulmuşsun ki sanki erkeni geçi kalmamış ölümün Seninle bi’ şekilde iletişim kurmalıydım öldüğünde Şiir en iyisi olacak Yine de öyle
Savaş başladı
İşgalin 13. gününde televizyon seyredenler için savaş bitti
En vicdanlı akıllı telefonlarda bile yer yer yer alıyor akışlarda canlı
Müsabakalar, toplantılar, kutlamalar, festivaller devam ediyor
Google search: rusya ukrayna savaşı bitti mi
Videolar
Rusya’nın Ukrayna işgalinde 5. ay bitti… Savaşta son durum…
YouTube
1 ay önce
Savaş enkazın üzerinde başlamıştı, savaştan sonra değil hiçbir şey
Savaşın ilk gününden beri kutlamalar devam ediyor
Her savaşın bir barışı yok
Twitter’da Gülsüm’ü takip edenler şahsi tıklama, kaybolma,
özel ilgilenme durumlarına göre akışlarında savaşı yaşayabiliyor
Birazdan burada da bitecek savaş
Metaverse bunu gerektirir
Çalışmam lazım
Sonra kumar oynayacak bedenim, illa ki oynayacak
Daha çok para kazanmam lazım
Daha çok para kazanma umudumu sürdürmem lazım
Hayatı akışına bırakmak lazım sonuçta
aylarca ‘son dakika’ yaşanmaz yaşatılamaz
Kaşar-kıyma paradoksunu aşıp ekstra internet paketini alabildin mi?
Paradoks da şu merak edilmeye değmez
kaşar peynirinin kilosuyla kıymanın kilosu aynı ve
ikisi de ufukta kaybolan bir çöl, o çöldeki bir serap gibi çoğunluk için
Sokağa çıktığında her istediğinde akışı yenileyebiliyor musun?
Eh iyi o zaman hayatı akışına bırak, kendine çok yüklenme,
bak burada da bitti bitecek savaş
II
Bende şiirin muhakkak bi’ işe yaraması lazım O yüzden artık pek yazamıyorum Metin Abi, beceremiyorum bu işleri gibi hissettiğim de çok oluyor, gençken böyle olmazdı bilirsin Bu şiir güzel olacak bence Sana bu şiirle selam olsun Abi anladım ben, şiir beni his olarak Kafka’ya filan yükseltiyor, Sen de yükselmişsindir, o yüzden bu kadar erken Bir de çok detaylı vâkıf olamadım ama şiir yazan herkes Dostoyevski’ye benziyordur biraz Sen de hep Dostoyevski’ye benziyormuşsun gibi gelmişti bana
Yani sonradan düşündüm de öyle yeni bir şey bulamamış olabilirim
Her gün öleceğimize bir gün ölelim hesabı
Ölüm bu coğrafyada lime lime geliyor
Kumarda kaybedilen başıma kaynar sular indi jesti kadar
ağır bir şey yoktur belki de hissiyle yaklaşıyor
Devamlı seni yiyip bitiren borçlar vicdan yükleri ve tıyır tıyır şeyler
İşte bunlarmış yıllar önce bilmeden yazmıştım, bir şekilde duymuştum bir
nefsi müdafaa olarak intihar edilebileceğini
Lime lime gelen ölümle intihar nefsi müdafaa olabiliyor
Enkaz bu
Enkaz felsefece kendinde şey
Enkaz yani bir omnipotans
Şimdi senin o dandik egonu kumar oynamayacağın kadar kırmamız,
şiir yazabileceğin kadar bırakmamız gerekiyor
Çok zor
Şiir bunca savaşın yüküyle ve hâlâ yazılabilmeyi kaldırabilmesiyle
bir tür harabe mi?
Üzerine şiir yazılacak boş bir sayfa
devasa bir enkazın üzerine serilmiş bir örtü gibi
Pirüpak enkaz yazık
Ölüler üzerine açılmış temiz bir sayfa
Kelimeler kemiklere batıyor, kafatasları dişler gövdenin sivrilmiş her yeri
dizelere batıyor, dizelerin ayakları altında
kımıl kımıl cesetler
Harabelerin üzerine slot makineleri kuruldu
Kan gövdeyi şans aşkı götürdü
Sen yine hâlâ o kolu çekiyorsun
Her insanın hayatında bir slot makinesi olmalı
Hele ki üçüncü dünyada yaşıyorsa
Bir slot makinesinin olması ertesi gün doğacak güneş gibidir
Aşkın da olma ihtimalidir hani kumarda kaybedersen
Slot makinesi seni ölüme hazırlar
Batmayı öğrenirsin, inadı, kendini, kendini kandırmayı çok iyi bilirsin
Bir dize aldım senden Metin Abi
Almam gerekirdi, kanın karışmalıydı bu şiire:
“her şeyleri unutur kumar oynarım”
Kumar biraz da Allah’ın sevgili kulu olma meselesiydi
III
Ben neyi nasıl tartayım Sen bana bi’ söylesene hangi ölümün erken olduğunu geçini ben nasıl bileyim Ben enkazlardayım, harabe benim, kendimden kurtulamıyorum Metin Abi Barış'ı bul, iki duble rakı içir, benden selam söyle Barış’ı görünce tanırsın, sanki biz onu hayal etmişiz de o hiç yaşamamış kadar iyiydi o kadar genç ölmüştü
Dertsiz çocuk
Hiçbir derdi yok diye düşündüğümüz çocuğun hatırasında harabeler
Kederini hiç yok gösteren tavırlar tabula rasalar
Şiirin en güzel kelimelerinin ona yaklaşması
Sessizlikte
Bir kardeş
Bir enkaz yığılmış üzerine ama ağırlığı yokmuş gibi göstermenin
nefessiz boşluksuz ağırlığı var üzerinde
Bu çıt yok havuzu
Onunla ilgili uzun zamandır rüya görmüyorum
Anısızlık ansızın
Hiç anısızlık
Üstüne şiir
Ölümde hep bir şey eksik kalıyor
Acının çıktığı yer mi eksik acı mı tıkanıyor içeride, değil
Dil mi damak mı nutuk mu tutuluyor bunlar da değil
Söz mü ağu mu belki
Belkinin güzelliği mi ölümü hafifleten
O çok ince ılık duygu mu bir şeylerin gidene de kalana da güzel olacağına dair
Bilmem, belki
IV
İnanmam inanmazsın ama yıkandım yundum demin bu şiiri bitirmek için Sonuçta sen ölüsün Ben burada hâlâ rüya görüyorum Şiir yazıyorum baksana Ne olur ne olmaz değil mi abi?
Üzerimize ev sahiplerinin yağdığı bir gelecek
Rahmet değil rüya
Şiir sızıyor
Evet ev sahibi
Senin için ne yapalım?
Duvarlar yetmez pervazlar ve kapıları fazladan mı boyatalım?
Dolaplarına yepyeni kulplar mı olalım?
Senin kelimelerden etkilenmen için ne yapabiliriz?
Evet, yani, senin
Kelimelerden etkilenmen için ne yapabiliriz?
Vicdanını mı yeniden doğurmalıyız?
Bir hiç bugüne kadar olmayan ama mutlak olması gereken
Tanrı ihtiyacımız mı var?
Ne yapalım?
Ne gerekiyorsa yapalım
Şiirde de çareler tükenmiyor olmalı yoksa niye şiir, niye bunca
evrensel asırlık budalalık?
Senin kelimelerden ya da hadi büyümsü gülümsü güldürümsü karakedimsi
ah ahımsı bi şeylerden vicdanını karadan kurtarmak için,
azıcık iyi niyetli bir mahluk olmanı sağlayacak ne yapabiliriz
Gerekirse şiiri bırakalım, inanalım, senin allahına tapalım tamam evet
sen neye inanıyorsan biz de ona inanalım ve onun içinden sana
yeniden vicdanını soralım olur evet bunu da yapalım
Şiir yazılmıyor
Şiir doğmuyor
Şiir ilham olmuyor
Şiir sızıyor
Şiir sızan bir şeydir
Herhangi bir vicdansız üzerinden şiirin sızan bir şey olduğu tespit edilebilir
Şiir sızar
Şiir kendini var etmek için değil
Yeter ki bir vicdan yaratmak için sızar
Senin vicdanını nereden yaratacağımızı bulmak için şiir var.
V
Biliyorsundur çoktur çoğu değişik tip cansız et tokatlıyor, bunlarla ilgili oradan bir küfür bi’ şey yapabilir misin Metin Abi? Bir de İskender’i göreceksin illa ki son Joker filmini anlat ona, seyretseydi nasıl severdi, metrodan çıkış sahnesindeki yürüyüşü, filmin sonundaki dansı, sigarayı tutuşu, bazı bakışları çok benziyor Phoenix’in Bu kadar benzerlik İskender Anka kuşu olduğundan mı acaba? Kelimelerin büyü olması da tesadüf mü ya da büyüyü büyü yapan şey mi tesadüf her neyse Şöyle anlat abi, Hollywood onun karikatürize bir otoportresini çekse ancak bu kadar iyi çekebilirdi
‘Karıştırmamışım’ diye düzeltti ‘karıştırmacılık’ kelimesini
Konuşanın kim olduğunu karıştıracağız şiirde
Buna mecburuz yıl olmuş 2022
Ben bugün banyo yapmış mıydım, en son ne zaman seviştim, en son ne zaman
tekrar tekrar i’m sober’da bir tarih güncelledim de bak ben bugün
buradayım dedim kendime, kaç yüzyıldır bu slot makinesinin karşısında
oturuyorum diye sordum kendime
Ben o son soruda tabii ki biraz tanrı oldum, tabii ki biraz kendim değilim
Şimdi başl
Şimdi kibriti
Ihh
O ıhh
I ı ı mh ı ı ı o başlangıç noktalarını bulmak zor yani sürekli
yazarken kimin yazdığını bilmiyorsun ya işte o çok zor
yani sen yazıyorsun ya bir yandan da
Konuşanın kim olduğunu karıştıracağız şiirde
Buna mecburuz
Neden bilmiyorum ama hislerim bana bunun postmodernizm yüzündenmiş
gibi yapmam gerektiğini söylüyor
Bu o antik duvarda kendimle ilgili yazandan, şüpheye dair dini rivayetlerden
ve yoldan ve kış mevsiminden de kaynaklanıyor
Hislerim aklımdan daha keskin yanılabilir
Ben kendimi onunla bir tuttum ya
O kadar insanın saf kalbi var onda
‘Ben yazılabilirim’ diye düzeltti ‘ben yanılabilirim’ diye yazdığımı
Ama eninde sonunda bütün güzelliğiyle gönül kelimesinin
inananlar yazık olacak onlara, olmamasını yeğleyecekler
Allah’ın işi
Yalnızlık Allah’a mahsus
Senin de işin zor
Omnipotans mıydı neydi
Teolojik olarak bu dünyanın bu şekilde var olabilmiş olmasının imkanı onun
egosunda kaybolmuş kumarbaz bir gerizekalı olmasına bağlı
Bırak işte çimenler uzasın
Şairler düşsün çimenlerin yakasından
Çimenler kimseden habersiz kendi kendilerine uzasın
Şimdi ben kendimdeki bir tuhaf hissin karşı tarafa geçmesi için türlü türlü şiir
şeyleri deniyorum ya sen de bu durumda mısın?
Yani bu işte bi’ tuhaflık var
Ben bile kıytırık ruh halimle seninle muhatabım
Her neyse, bak dünyanı nasıl da değiştiriyorum
Tekrar insanlarla konuşacağım
Saçma değil mi?
İnandığınız şeyin aslında olmamasını yeğlerdiniz
Ve evet yani hımpf
Vicdan oluşturulamaz bunu o da yapamaz
Alalım vicdanlarımızı dünyaya dair şiir yazmalarımızı
Bırakalım
Sunaklardan geçmeyelim
Kalemlerden hiç
Bırakalım
Çimenler kimseden habersiz kendi kendilerine uzasın
VI
Şiirin bu bölümü iyice tatsız Metin Abi Bir-iki lüzumsuz şey Şiire en son oturduğumda arkada devamlı Jun Miyake çalıyordu, bu yıl bir albüm yapmış, işgilli kuşkulu pis bir müzik ama tertemiz yalın bırakamıyorsun da, kulağına gelirse yabancılama Bir de söylemezsem olmaz beni de senin gibi unutacaklar Metin Abi, çok da önemli değil, senin için de değildi
Tamam artık kendimizi kandırmayalım
Biz dünyaya değil şair olmaya duyarlıyız
Savaşa olan ilgimiz bile en fazla 15 gün sürüyor yalan değil
karavan videolarına uyduruk hayallerimize yumuşak geçiş anında
Şiir bir büyük hafıza topu mu yapabilir en fazla?
Marş, anıt, haksızlıklar anıtı,
bilimin konusuna girmeyen yeryüzü ilişkilerinin açığa çıkarılması
Bunlar güzel şeyler ama işte
Daha iyi bir şey yapacakken şiir yazmak,
dünyanın acısını şair olma arzusuna alet edip eh yani sonuçta kendimizi
yaşatmayacak mıyız ölünce de, şairler de mi ölsün nedir yapmayın
Tamam artık kendimizi kandırmayalım
Bir tür hayatta kalma hali mi diyelim, üzmeyelim de çok tabii kimseyi
ama ne bileyim işte şairlik dedim ya daha iyi bir şey yapmayı aramaktan
vazgeçmek için en azından paravan duygu adi suç
sonuçta işin içine bir yapma olma hali giriyor
Ne güzel söylemiş şair, ne de güzel duyuyor: Tüh
Hayatımın birçok döneminde suya inandığımı ateşten korktuğumu fark ettim
Modern duş bile hem fiziksel hem zihinsel olarak hafızayla temas ediyor
Unutuyorum suyun değdiği yeri
Su müthiş bir kendini kandırma şeysi
Bak ben şimdi şiir yazıyorum
Sen şiir okuyorsun
Muhakkak bu esnada ölü rakamlar geçiyor medyalardan
Savaşın kapak fotoğrafı da çekilmiştir çoktan
Birazdan düşer buraya da
Ukraynalı kadının fotosu.jpg
Şiir artık teknolojik bir şey
Gelişti, sağırlıkta ve zihnimizdeki ıssız ormanda çok ilerledi
Tatsız desem değil hâlâ kokusu var şiirin
Kokusu olan ender şeylerden biri bugünlerde
Şu bölümü en az bir şiirde daha kullanacağım ama mecburum çok güzel
bu kadarını yapabiliyorum
Dağlar soruyor
Yalnızlık nasıl bir şey?
Dünyanın ve karların altında
Ve bir rüyadan doğrulup
Şiir yazmaya benzer mi?
Bir yağmur yağsa keşke ve tüm bunlar geçse
(yağmur yağmur yağmur yağmursesi yağmur yağmur yağmur yağmursesi)
Yağmur her dilde vicdan kelimesinin yerine geçebilir
(yağmur yağmur yağmur yağmursesi yağmur yağmur yağmur yağmursesi)
VII
Evet Metin Abi bu bölüm için bir ithaf düşünmedim, iyice pisleşiyor her şey, sen oradan da kaç kurtar kendini iyisi mi belki ama yeter değil mi bir yerde bitsin bunca saçmalık, bunca yerinden edilmişlik hissi
Hangisinin hangisinin üzerinde olduğunu bilmediğimiz bir dünya bu
Hep böyleydi zaten
Savaş, festival, turnuva, barış, kumar, kan, enkaz, can havli, yeni yıl, harabe, kurban bayramı
Hangisi önce hangisi sonra karıştı
Bu maalesef hep böyleydi
Boş kağıt vicdandır
Kağıdın sesi yoktur
Yazdıkça duyulur içten içe iç içe
Şiir bu yüzden mi duyulan bir şeydir?
Vicdan inşa mı edilir boş kağıtlarda?
Vicdan alın yazısıdır biraz da
(yağmur yağmur yağmur yağmursesi yağmur yağmur yağmur yağmursesi)
Konuştu mu?
Yok daha konuşmadı?
Vicdan konuşmaya başlayamayan bir çocuk
Ne yapsın ne desin nasıl desin nereden başlasın
Bazen yaşayacak kadar konuşamıyor, konuşacak kadar büyüyemiyor,
büyüyor gördüklerinden sonra konuşamıyor nutku var tutuluyor
Kendi içine kaçmış bir kara delik vicdan
Şiir sırf birazcık dili çözülsün diyedir belki
İnşallah öyledir
Yağmur her dilde vicdan kelimesinin yerine geçebilir